Saturday, February 6, 2010

ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ ဆရာဝန္



ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ ဆရာဝန္

အခါခါရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္
အရႈံးမ်ားစြာနဲ႔ ႏွလုံးသားမွာ
အဖာတစ္ရာမကေအာင္ ကုစားခဲ့ရၿပီးပါၿပီ ...။

ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔ ႏွလုံးသားအတြက္
ႀကံရာမရေအာင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ...။

သည္ဒဏ္ရာေတြ
အသၤေခ်ရခဲ့ဘူးတဲ့ ႏွလုံးသားဟာ
ကမာၻေျမအတြက္ ဘာေတြထပ္ေပးဆပ္ႏုိင္ဦးမွာလဲလုိ႔
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရင္နာနာနဲ႔
မစာမနာ ေတြးခဲ့ဘူးတယ္ ...။

ဘဝေပး အေျခအေနအရ တစ္စတစ္စနဲ႔
ကံၾကမၼာေၾကာင့္ လမ္းစေပ်ာက္ရင္း
ဝကၤမာၻေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ခဲ့မိတာ
ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ အလွမ္းေဝးသထက္ ေဝးသြားလုိ႔
ဆယ္ကမာၻစာေလာက္ ျခားသြားသလားပဲ ...။

အၾကင္နာ ...ေပ်ာက္တဲ့လမ္း ...
ေစတနာ ...မေပါက္တဲ့လမ္း ...
ေဝဒနာ ...အျပည့္နဲ႔ ေဖာက္ထားတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ...
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရဘူးတယ္ ...။

သည္လမ္းေတြေပၚမွာ ...
အလြမ္းေတြနဲ႔ အသဲေတြ ကြဲအက္ခဲ့ဘူးတယ္ ...။

စခန္းေတြေဆာက္ ဘဝတက္လမ္းေတြေဖာက္ခဲ့ေပမယ့္
စံခ်ိန္မေရာက္တဲ့ လမ္းေတြဟာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ရတယ္ ...။

သကာေတြလုိ မခ်ဳိၿမိန္တဲ့ ဘဝခါးခါးကုိ
ရင္မွာတအားနာက်ည္းခဲ့မိလုိ႔
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စုိေျပလာဖုိ႔လည္း ႀကဳိးစားခဲ့ဘူးတယ္ ...။

ေလာကရဲ႕ ေမတၱာ သစၥာတရားကုိ
ရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ ...
အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔ပဲ

တဲ့တဲ့တုိးခဲ့ရလုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္တိမ္တုိက္ေတြ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ရုိက္ခ်ဳိးခံရ က်ဳိးပ်က္ခဲ့ရဘူးတယ္ ...။

ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ႀကံရာမရတဲ့
ဘဝလမ္းစေပ်ာက္စဥ္ ...

သန္းေခါင္ယံညအလြမ္းညမ်ားမွာ ...
တစ္ကုိယ္ေရတစ္ကာယေနထုိင္လာခဲ့ရင္း ...
တျဖည္းျဖည္း ေၾကမြလာတဲ့ ႏွလုံးသားအတြက္
ကဗ်ာေတြ အခါခါ ေျခြခ်လာတတ္ၿပီေလ ...။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ကဗ်ာေတြဟာ ...
ႏွလုံးသားရဲ႕ အေကာင္းဆုံး ဆရာဝန္ေတြပါပဲ ...။

စံလင္းထြန္း

2 comments:

ဂျေဂျူဝိုင် said...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ကဗ်ာေတြဟာ ...
ႏွလုံးသားရဲ႕ အေကာင္းဆုံး ဆရာဝန္ေတြပါပဲ ...။

မွန္တာေပ့ါဗ်ာ။

ညလင္းအိမ္ said...

ဒါေပါ႔ဗ်.. အမွန္ပါပဲ...
ကဗ်ာဆိုတာ ႏွလံုးသားရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ဆရာ၀န္ေတြပါပဲ ...