ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ကၽြန္ေတာ့္စာ

အေပၚကေခါင္းစီးကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူ ၿပဳံးမ်ားၿပဳံးေနမလား ...။ ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာဆုိေတာ့ အင္း ..ဘာမ်ားပါလိမ့္မတုန္း လုိ႔ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ကေလးေကာ ရွိမေနေပဘူးလား။ အထူးအဆန္းေကာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြနဲ႔ နိဒါန္းပ်ဳိးၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္ ...။

ေရွ႕ကတင္ခဲ့သမွ်ပုိစ့္ေတြမွာ တည္တည္ႀကီးနဲ႔ေရးလာၿပီး အခုမွ ေပါခ်ာခ်ာစာေတြလုိလုိ၊ ဘာေတြလုိလုိႏုိင္တဲ့ စာေတြေရးလုိက္လုိ႔မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အထင္မလြဲေသးနဲ႔ဦးလုိ႔ ႀကဳိေျပာထားပါရေစေနာ့ ...။ ဒီလုိပါ ...ဒီလုိပါ ... အေၾကာင္းအရင္းကုိ ေပါင္းရွင္းျပရရင္ေတာ့ ...

ကၽြန္ေတာ္ ခုေလာေလာဆယ္ (ေနာင္လည္းပဲထင္ပါ့) အြန္လုိင္းကုိ သူမ်ားေတြလုိ အခ်ိန္မွန္တက္၊ စာေတြေရး၊ စာေတြဖတ္၊ နည္းပညာေတြေလ့လာရင္း ဘာညာသာဓကာေတြ မလုပ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေရးမိတဲ့ ကုိယ့္ေဝဒနာက (အမ်ားနည္းတူ) အခ်ိန္တန္ရင္ ဘေလာ့ဂ္မဖတ္ရ၊ မပတ္ရ မေနႏုိင္ေအာင္ကုိျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကုိယ့္ဆီမွာရိွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ အႏုတ္စုတ္ဂုတ္စုတ္ကေလး တစ္လုံးထဲမွာ အင္တာနက္က ေဒါင္းလုပ္လာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေတြကုိ ေရာသမေမႊထည့္ဖတ္ရင္း မိမိဘေလာ့ဂ္ေလးကုိလည္း အလြမ္းေျပ ဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ဘေလာ့ဂ္ေရာဂါဆန္း (ဆရာဝန္ေတြမသိေသးတဲ့ေရာဂါ) ကုိအသာေလးႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ကုယူေနရတယ္ ...။

မထင္မရွား ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ ထင္ထင္ရွားရွား လူတခ်ဳိ႕လည္းေရာက္ခဲ့သလုိ ႀကဳိၾကားႀကဳိၾကား လူေနၿခဳံၾကား စိတ္ေနဘုံဖ်ား ဘေလာ့ဂ္ဂါအခ်ဳိ႕လည္း ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။ (တင္စားမႈေတြပါ) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ ေရာက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပရိတ္သတ္ (ဒါမွမဟုတ္) ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကုိ ေဝဖန္အႀကံဥာဏ္ေကာင္းေတြေပးမယ့္ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ရင္ထဲမွာ သုိသုိသိပ္သိပ္ပဲ သတ္မွတ္ထားခဲ့ပါတယ္။

လာေရာက္ၾကေသာ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားရဲ႕ ေဝဖန္ဖတ္ရႈ အားေပးမႈေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲမွ အႏုပညာပန္းေလးမ်ား ဆက္လက္ပြင့္ဖူးဖုိ႔ လန္းဆန္းတက္ၾကြခဲ့ရတယ္ဆုိရင္ ယုံႏုိင္ပါ့မလား။ စံလင္းထြန္းဟာ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာ အရူးတစ္ပုိင္းပါေနာ့။ ဒီ့ထက္ပုိလုိ႔ ဆင့္ကဲေျပာရရင္ အႏုပညာကုိ ခုံမင္ရူးသြပ္တဲ့ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာထဲမွာ တုိးေဝွ႔ေနဆဲ လူငယ္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ကဗ်ာသမားဆုိေတာ့ စာေတြက ကဗ်ာဆန္လုိက္တာလုိ႔ ထင္ေနရင္လည္း ခံလုိက္ရမွာပဲေလ ...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမေရးတတ္ေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တခ်ဳိ႕က ကဗ်ာပဲေရးေနတဲ့ လူကေလးလုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြခ်ည္းေရးေနတာ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ရိွပါတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က စာတုိတုိ ကဗ်ာတုိတုိနဲ႔ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ တုိေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ကာလအတြင္း ဖတ္တဲ့သူရင္ထဲေရာက္ေအာင္လုိ႔ ထိထိမိမိေရးဖြဲ႕ခ်င္တာပါ။ စာေတြအရွည္ႀကီးေရးၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူလည္း မ်က္စိေညာင္းရ၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေျပာျပရဖုိ႔အေရး၊ စာဖတ္သူသိသြားဖုိ႔အေရး ကုိယ့္ဘက္သူ႔ဘက္က ေပးဆပ္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ ႏွေျမာမိပါတယ္။ စာမ်ားၿပီး အေရးအဖြဲ႕မႏုိင္နင္းရင္ စာဖတ္သူ ၿငီးေငြ႔လာတတ္ပါတယ္။

မိမိကုိယ္တုိင္ကလည္း တုိေတာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကုိ မွ်မွ်ယူၿပီး အင္တာနက္ဆုိင္က ဆူညံအုံးဂြမ္းတဒုံးဒုံးသံ (ဒီႏုိင္ငံက ဂိမ္းသမားေတြေၾကာင့္) ေတြအၾကား အာရုံေတြေထြျပားသြားလုိက္၊ ျပန္စုစည္းလုိက္ တစ္ခါကုိယ့္နေဘးနားက ရုတ္တရက္ထထၿပီး ေဟး ..ကနဲ.. ေဝး ..ကနဲ ငွက္ဆုိးထုိးသံလုိလုိ အသံၿပဲၿပဲလူေအာ္သံႀကီးေတြေၾကာင့္ အင္တာနက္ထဲက စ်ာန္ေတြေလွ်ာၿပီး စိတ္တုိရခက္ မတုိရခက္နဲ႔ျဖစ္ရေသးတယ္။ ဒီလုိေန႔ရင္ေတြၾကားမွာ ဆက္တုိက္ႀကီး အီလည္လည္ခံစားခဲ့ရရင္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနခဲ့တာပါ။ ဆုိေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြေလာက္ပဲ အမ်ားဆုံး ေရးျဖစ္သြားတယ္ဆုိပါေတာ့။

ဒုတိယအခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြ ... လူတုိင္းမွာ ခံစားခ်က္ကုိယ္စီရိွပါတယ္။ ခံစားမိရာကုိ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ေျဖေဖ်ာက္ (ေျဖသိမ့္)ရေလ့ရိွပါတယ္။ ခံစားခ်က္ အမ်ဳိးေပါင္းစုံလင္လြန္းလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဂစ္တာတီးျခင္း၊ သီခ်င္းဆုိျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ မေတာက္တစ္ေခါက္ ကီးဘုတ္တီးျခင္း၊ သီခ်င္းေရးစပ္ျခင္း (အေပ်ာ္တမ္း)၊ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕ျခင္း၊ ဘာမွန္းမသိေအာင္ ဆုိရခက္တဲ့ စာတုိေပစေလးေတြေရးသာျခင္း အစရိွသျဖင့္ အႏုပညာရႈေထာင့္ ဘက္ေပါင္းစုံမွေနၿပီးေတာ့ ေျဖေဖ်ာက္ရေလ့ရိွပါတယ္။ သည္ေတာ့လည္း အင္တာနက္မွာ စာေရးျဖစ္လာေတာ့ ဂစ္တာတီးလုိ႔လည္းမျဖစ္၊ စာေတြအရွည္ႀကီးေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့လည္း မေရးခ်င္ (ဖတ္တဲ့သူကုိအားနာလုိ႔) ကီးဘုတ္ကလည္း ကၽြန္ပ်ဴတာ ခလုတ္ကလြဲလုိ႔ ဟုိ ...ဒုိေရမီဖာ ...သံေတြထြက္တဲ့ဟာ တီးျပလုိမျဖစ္။ သီခ်င္းဆုိလုိ႔လည္း မျဖစ္ျပန္။ (ဆုိလည္းဂဲထုခံရမွာပါပဲ) ဒါနဲ႔ပဲ ခံစားခ်က္ကေလးေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝခံစားခ်က္ေတြလည္းပါသလုိ အမ်ားနဲ႔ လုိက္ဖက္ညီမယ့္ (ႀကဳိက္ႏွစ္သက္ႏုိင္မယ့္) လုိ႔ထင္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ခံစားၾကည့္ၿပီး ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြလည္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြအားလုံးက ရင္ထဲက တစ္ကယ္ခံစားေပးၿပီးမွ ေရးခ်လုိ႔ရတဲ့ အရာေတြမုိလုိ႔ ခံစားမႈ ကဗ်ာစာစုေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

အင္တာနက္မွာ စာေတြလုိက္ဖတ္ရင္း ကဗ်ာဆရာ စစ္စစ္ေတြကုိ ေတြ႔ရေတာ့ သူတုိ႔ကဗ်ာေတြဖတ္ရင္း ကုိယ့္ဟာ ကဗ်ာေကာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါေလစလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္ျပန္ေတြးမိတာ အႀကိမ္ေရမနဲလွေတာ့။ ကဗ်ာဆုိတာ ခံစားမႈ၊ စကားလုံးအဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ ေပးစြမ္းႏုိင္မႈ ရသသုတေတြကုိ တုိတုိနဲ႔ ထိထိမိမိေရးခ်တာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာယုံၾကည္ထားတယ္။ အဲဒီအတုိင္းလည္း ေရးခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကဗ်ာကုိ ဘယ္လုိေရးရမယ္ဆုိတဲ့ ပုံေသကားခ်ပ္နည္းစံနစ္ေတြ အတိအက် မရိွခဲ့ဘူး။ မေလ့လာမိခဲ့တာေတြလည္း ပါတယ္။ ဟုိတစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ပုိစ့္ေမာ္ဒန္(လ္) ကဗ်ာေရးနည္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒါဖတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ ပုိစ့္ေမာ္ဒန္(လ္)ေရာဆန္ရဲ႕လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေရွးမူေတြမ်ားလားလုိ႔ ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္မိရင္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတုန္း...။ ဒါေတြသာ အတိအက် လုိက္ညိွေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္သက္ ကုိယ့္ခံစားခ်က္ေတြကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ့အတြက္ ေလာေလာဆယ္မွာ အခ်ိန္ေတြ သိပ္မေပးႏုိင္ေသးလုိ႔ပါပဲ ...။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသမွ်ေလးေတြကုိ ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္ေလး အေသအခ်ာခံစားၿပီး ေဝဝါးေထြျပားေနတဲ့ စိတ္ကူးေတြကုိ ကဗ်ာေတြနဲ႔ အမ်ားဆုံး ပုံေဖာ္ထုဆစ္ခဲ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေျပာႏုိင္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြမွာ ခံစားမႈ၊ ေပးဆပ္မႈ၊ ေစတနာေတြ အတုိင္းထက္လြန္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား စာဖတ္သူမသိလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ခံစားမႈ အသိတစ္စုံတစ္ခုခု ရမသြားခဲ့ရင္ ကဗ်ာေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ့ထက္ကုိ ႏွစ္ဆ ပုိႀကဳိးစားရမွာေပါ့လုိ႔ ဇြဲနဲ႔အားတင္းထားမိတယ္။ ဖတ္မိလုိ႔ သေဘာက် ႏွစ္ၿခဳိက္တဲ့သူ ရိွျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းသာမဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးျဖစ္ရပါတယ္။

စံလင္းထြန္းကုိ ေလးေလးစားစားနဲ႔ အစ္ကုိအစ္မ၊ ညီညီမေတြက ဆက္ဆံလာတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ၾကည္နူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိရေတာ့ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကုိယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလုိလူ သိပ္မရိွတာဆုိေတာ့ နဲနဲေလာက္ေတာ့ မာန္တက္ခ်င္သား။ (ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္) တခ်ဳိ႕တေလေတာ့ ေျပာၾကရွာပါတယ္ '' မင္းကုိအားကုိးပါတယ္ကြာ ... တုိ႔ေတြႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ ဘဝအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးေပးပါလား '' ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အားကုိးအားထားျပဳလာၾကေတာ့ စိတ္ရိွလက္ရိွေရးျပလုိက္ခ်င္စိတ္ေတြကုိ ရင္ထဲမွာ မနဲ ႀကိတ္ၿမဳိသိပ္ထားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း '' ဒီအေၾကာင္းေတြေရးမယ္ဗ်ာ ... ဘယ့္ႏွယ္ စားဝတ္ေနေရး ၾကပ္တည္းလုိ႔ တုိင္းတပါးထြက္လာပါတယ္ဆုိေနမွ၊ သင္းတုိ႔က အၿမီးျဖတ္၊ ေခါင္းျဖတ္နဲ႔ မတရားလုပ္စားေနၾကတယ္..ဒါမတရားဘူး '' လုိ႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေဒါကန္တုိင္း ဘဝတူအလုပ္သမားေတြအခ်င္းခ်င္းကုိ ေၾကြးေၾကာ္ျပေလ့ရိွတယ္။ (ဘယ္ေန႔အတြယ္ခံရမလဲ မသိဘူး:p) ။ အဲဒီ့ကတည္းက ဒီကအလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကုိ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အမ်ားသိရေအာင္ မီးေမာင္းထုိးျပခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြားကုိ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့တာပါ။ လတ္တေလာ အလုပ္အခက္အခဲ၊ အေျခအေနအေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဆုိင္းငံ့ထားရေပမယ့္ အေျခအေနေပးတဲ့အခါ ေရးျဖစ္မယ္လည္း ထင္ပါတယ္။

ေခါင္းစဥ္ကုိက ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ဆုိေတာ့ အဲဒီ့အတုိင္းပဲ ဆက္ေရးေနရမွာပဲေလ။ ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ အခုဘယ္ေတြသေဝထုိးကုန္ၿပီလည္း မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးရင္ ကဗ်ာလုိ တုိႏွံ႔ႏွ႔ံ သိပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အရွည္ႀကီးေရးျပရမွ ေက်နပ္တာဆုိေတာ့ ဖတ္လတ္စနဲ႔ပဲ ဆက္လက္သည္းခံဖတ္ၾကပါဦးလုိ႔ ..ေနာ့။ သည္ေတာ့ကာ ေမာင္စံလင္းတစ္ေယာက္ကုိ ကဗ်ာေရးသမားလုိ႔ပဲ ျမင္ေနမိမွာ စုိးလုိ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာပဲေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိလည္း ေျပာၿပီးၿပီ။ စာမေရးျဖစ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာလည္း သိသြားၿပီဆုိပါေတာ့။ တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ျဖစ္ေအာင္ ေရးလုိက္တာပါ။ မပုိင္ေပဘူးလား။ (ကုိယ့္ဘာသာခ်ီးမႊမ္းေနရတာ)

အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာတစ္ခုတည္းတင္ အဓိကေရးခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စာစုံေရးခ်င္တာ။ မတတ္ေပမယ့္ ေရးၾကည့္ခ်င္တာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးမလဲ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွားရွားပါးပါး ျမန္မာဆုိင္ ေရာက္တုန္းက ဝယ္ထားတဲ့ ဆရာေဖျမင့္ဘာသာျပန္ထားတဲ့ နာမည္တစ္လုံးမရလာခင္တုန္းက ဆုိတဲ့ (စာသမားမ်ားအတြက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား) ျဖစ္ေစမယ့္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႔မွ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့ စာအုပ္ေကာင္း တစ္အုပ္ျဖစ္သလုိ အၿမဲတမ္း လက္စြဲေတာ္ျဖစ္မယ့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါပဲ။ ညစဥ္ညတုိင္းလည္း အိပ္ရာမဝင္မီ ခဏခဏျပန္ဖတ္မိတယ္။ ဖတ္မိေလေလ ေကာင္းလာေလေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးျဖစ္ဖုိ႔ က်ဆင္းေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြကုိ အဓိက ျပန္လည္ဆြဲတင္ေပးခဲ့တာ အဲဒီ့စာအုပ္တစ္အုပ္ေၾကာင့္ဆုိရင္ တခ်ဳိ႕အံ့ၾသၾကလိမ့္မယ္။ ဆရာေဖျမင့္ စာအုပ္ေတြကုိ ႀကဳိက္တတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကုိ သိေကာင္းသိႏုိင္ပါတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရပါလ်င္မူ ဒီကေန႔အခ်ိန္ထိ စာအုပ္ေကာင္းေတြနဲ႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထိေတြ႕ခြင့္နည္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ကုိရလုိက္တာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ကုသုိလ္ကံပဲလား။ အခြင့္အလမ္းပဲလား။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ပဲလား မဆိုတတ္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာဖတ္သူ၊ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူတစ္ေယာက္ဆုိေပမယ့္ ကုိယ့္ထက္ ဝါရင့္သမာၻရင့္တဲ့ သည္လုိလူမ်ဳိးေတြအၾကားမွာ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အလုိလုိေနရင္း စာဖတ္နည္းသူ၊ ဗဟုသုတနည္းသူတစ္ေယာက္လုိ ခံစားမိတယ္။ မိမိအားနည္းခ်က္ေတြကုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ေလာေလာဆယ္မွာ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ္လက္လွမ္းမွီရာမွီရာေလးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ကတစ္ဖက္၊ ဝါသနာကတစ္ဖက္ ဒြန္တြဲထားရင္း ဘဝတစ္ခုကုိ ဆုိးတစ္လွည့္ ေကာင္းတစ္လွည့္ ျဖတ္သန္းေနခဲ့တာ ႏွစ္လရက္ေတြ ရွည္ၾကာခဲ့ေပေပါ့။

အခုတေလာ အင္တာနက္မသုံးႏုိင္လုိ႔ အိမ္မွာေနရင္း ရယ္စရာမဂၢဇင္းနဲ႔ ေသာၾကာေစာင္ပဲဖတ္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ကံေကာင္းလုိ႔ဖတ္ရတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ငွားဖတ္ေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္မွာ ရွားရွားပါးပါး ဖတ္ခြင့္ရတာဆုိလုိ႔ ဒါေတြပဲရိွတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ျမန္မာဆုိင္ေတြရိွရာက အလွမ္းေဝးေလေတာ့ ျမန္မာစာအုပ္ေတြဝယ္ၿပီး ဖတ္ရဖုိ႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ထားပါေတာ့ေလ ..ဒါေတြ ...ဒါေတြ ..(ရွည္သြားမယ္)။ စာေတြအမ်ားႀကီးေရးေနရင္ စာဖတ္တဲ့သူ ရင္ထဲ၊ အသိထဲမေရာက္ဘဲ ေဘးလွ်ံထြက္ကုန္လိမ့္မယ္။ တုိတုိနဲ႔လုိရင္းပဲ ဆုိၾကပါစုိ႔ (အရွည္ႀကီးေရးၿပီးမွ :p)။

ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ကၽြန္ေတာ့္စာ အရွည္ႀကီးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အင္တာနက္ ပုံမွန္မသုံးျဖစ္လုိ႔ ဘေလာ့ဂ္မေရးႏုိင္ (ပုိစ့္မတင္ႏုိင္)ေပမယ့္ အိမ္မွာတင္ပဲ အလုပ္နားခ်ိန္ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဝထၳဳတုိေလး တစ္ပုဒ္ႏွစ္ပုဒ္ (အစမ္းေရးေနတာ) စသျဖင့္ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေတြကုိ တစ္ၿပဳိင္တည္း ဟုိဘက္လွန္ေရးလုိက္ ဒီဘက္လွန္ေရးလုိက္လုပ္ရင္း ဟုိတစ္ပုဒ္က အာရုံျပတ္သြားလုိ႔ ကဗ်ာဘက္လွည့္ေရးလုိက္နဲ႔ ခံစားမႈေတြ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ငုပ္လွ်ဳိးသြားတဲ့အခါ စာေရးတာနား၊ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းနားေထာင္ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔တင္ကုိ ကမာၻေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြအလားနည္းတူ အလုပ္ေတြရႈပ္ (ရႈပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္:p) ေနခဲ့တာပါ။ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ဘေလာ့ဂ္ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပမွာ ေခတၱခဏ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေနရေၾကာင္းပါဗ်ာတုိ႔ေရ ...။

စာမူေတြ မၾကာမီလာမည္ေမွ်ာ္ ...

(ရယ္စရာဖတ္ရင္း ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ အယ္ဒီတာ့စာကုိ သေဘာက်၍ နည္းယူတုပၿပီး ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ကၽြန္ေတာ့္စာဟု ကမၼည္းထုိးလုိက္တာပါ)

ဆက္လက္ႀကဳိးစားပါဦးမည္ ...
စံလင္းထြန္း

photo copy from google image.