Sunday, February 7, 2010

စာေရးသားၾကရာဝယ္ ...




တစ္ခါတစ္ေလမွာ စာေရးသူဘက္က အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ေရးခ်င္လာတဲ့အခါ လူအမ်ားစု လက္မခံႏုိင္တဲ့ကိစၥမ်ဳိးေတြ၊ အခ်ဳိးမေျပျပစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ပါလာႏုိင္သည့္အခါ ေတြးေတြးဆဆႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ရင္း ေရးရခက္ မေရးရရင္လည္း မေနႏုိင္လုိ႔ စာရြက္ေပၚခ်ေရးေတာ့ယ့္ဆဲဆဲ လက္ကကုိင္ထားတဲ့ ေဘာလ္ပင္ဟာ ခဏခဏ ခ်ီတံုခ်တုံ ျဖစ္ရတတ္ပါတယ္။

မိမိေရးလုိက္သည့္စာဟာ အခန္႔မသင့္ရင္ ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္အရာ၊ အသိတစ္ခုရဲ႕ ေဘာင္အျပင္ဘက္ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွ စာဖတ္သူဘက္က တစ္မ်ဳိးတမည္ လြဲေခ်ာ္အေတြးေကာက္မိသြားႏုိင္ပါတယ္။ မိမိစာသည္ ေဝဖန္ေရးလုပ္သည္(သုိ႔မဟုတ္) အတင္းအဖ်င္းေရးသည့္စာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။

စာေရးျခင္းဟူသည္ကား တစ္ကယ္ေတာ့ စိတ္ထဲရိွသေလာက္ ထင္သလုိ ေရးခ်ဖုိ႔လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသမားတုိင္းမွာ တူညီတဲ့အုိင္ဒီယာ တစ္ခုစီရိွၾကပါတယ္။ အဲဒါ ... ပါတ္ဝန္းက်င္ကုိ မ်က္စိဖြင့္၊ နားစြင့္ထားၾကျခင္းပင္။ လူသာမာန္တုိ႔မျမင္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ျမင္ႏုိင္ေတြ႔ႏုိင္ျခင္း၊ စူးရွထက္ျမတ္တဲ့ အျမင္ရိွျခင္း၊ သဘာဝတရားကုိ ရႈျမင္တတ္ျခင္းစတဲ့အခ်က္ေတြပါပဲ။ ကုိယ့္ရဲ႕ ရႈေထာင့္အျမင္ကလည္း ၾကည္လင္ျပတ္သားဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ပါတ္ဝန္းက်င္က အလ်ဥ္းသင့္ရာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ သူသူကုိယ္ကုိယ္ မွီျငမ္းကုိးကား ေဖာ္ထုတ္ေရးသားတတ္ၾကပါတယ္။

စာေရးရင္းက တခ်ဳိ႕လက္လြန္ၿပီး အရိွန္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ရတာမ်ဳိးေတြလည္းရိွၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေလးေလးပင္ပင္ရိွတဲ့ သုစာမ်ဳိးေတြေရးသလုိ တခ်ဳိ႕က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္မ်ားကုိ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ထံ ခ်ျပတတ္ၾကသည္။ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကေတာ့ စာေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၾကျခင္း၊ အပုပ္ခ်ျပစ္တင္၍ ေဝဖန္ကဲ့ရဲ႕ၾကျခင္းပင္။ လူပုဂၢဳိလ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး (သုိ႔မဟုတ္) တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အုပ္စုေတြဖြဲ႕ကာ စာေပေလာကႀကီးထဲမွာ သူ႕ထက္ငါ အၿပဳိင္အဆုိင္ လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းေသာၿပဳိင္ဆုိင္မႈမ်ဳိးကုိမူ အားေပးေထာက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ဳိ႕ကမူ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အတြက္ အက်ဳိးမရိွ စာေပအဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစေသာ စာမ်ားကုိ အတၱေစာင္ေတြၿခဳံလႊမ္းၿပီး အားမနာတမ္းေရးသားေနၾကေလ၏။ အမည္ခံေတာ့ စာေရးဆရာပါပဲ။ လူအေၾကာင္းေပါင္းၾကည့္မွသိ၊ စာေရးသူအေၾကာင္း သူ႔၏စာဖတ္ၾကည့္ကသိ ႏုိင္ေပသည္။

စာေရးသင္စ လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ားအေနႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိေရးလုိက္တဲ့စာဟာ ေသြးရုိးသားရုိး ေရးလုိက္တာမွန္ေပမယ့္ တစ္ဖက္သားအတြက္ ထိခုိက္နစ္နာစရာ စကားလုံးေတြက မလြတ္မကင္း ပါလာတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ စာစေရးတဲ့အခါမွာ လက္တြန္႔ၾကတာေတြရိွပါတယ္။ ါေရးလုိက္တဲ့စာဟာ သူမ်ားေရးၿပီးသားစာ၊ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔မ်ား တူေနရင္ အခက္ပဲ လုိ႔ ေတြးမိၿပီး ေရးလက္စနဲ႔ လတ္စမသတ္ မေရးႏုိင္ေတာ့တာေတြ၊ ဆက္ၿပီးမေရးျဖစ္ေတာ့တာေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ မိမိတုိ႔လုိ ကၽြမ္းက်င္လုိ႔ မဟုတ္ပဲ ဝါသနာအရ စာေရးေနသူမ်ားအတြက္ ပုိလုိ႔ပင္ ဆုိးပါေသးတယ္။

ဒီကိစၥနဲ႔ ပါတ္သတ္လုိ႔ အျမင္ ရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ပဲ ေတြးၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြပါ။ ျမန္မာစကားကုိ ႀကီးျပင္းလာရာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ သင္ယူရင္းတတ္ေျမာက္လာခဲ့ၾကတဲ့အေလ်ာက္ စာေရးတဲ့အခါမွာလည္း ျမန္မာဘာသာနဲ႔ စာကုိပဲ အဓိကေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ ေရးေလ့ရိွပါတယ္။ (ျခြင္းခ်က္ အဂၤလိပ္ကၽြမ္းက်င္လုိ႔ ေရးသူမ်ားမွအပေပါ့) ျမန္မာစာဆုိတဲ့ ပင္မေရစီးေၾကာင္းႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ စီးေမွ်ာရင္း ျမန္မာစာေပေတြကုိပဲ ေရးသားေနၾကတာပါ။ တစ္ခါမဟုတ္တစ္ခါေတာ့ စာေတြဟာ သူတစ္ပါးေရးၿပီးသား စာပါအေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေကာင္း တုိက္ဆုိင္သြားႏုိင္ပါတယ္။ (အားလုံးတုိက္ဆုိင္သည္ဟုမဆုိလုိပါ) ဟုိးေရွးအစဥ္အဆက္ ကတည္းကေရးသားလာတဲ့ ျမန္မာစာဟာ ေခတ္ကာလအေပၚမူတည္ၿပီး အေရးအသားမူဟန္မ်ား ေျပာင္းလဲမႈ ရိွေကာင္းရိွေသာ္ျငားလည္းပဲ မည္သူမွ ျမန္မာစာကုိ ေျပာင္းျပန္လုပ္ေရးလုိ႔ ရရုိးမရိွပါ။ ဆုိလုိခ်င္တာက ျမန္မာစာကုိ ေရးေနတဲ့အတြက္ တူမွာေၾကာက္ၿပီး စတန္႔ထြင္စရာမလုိပါဘူး။ မူပုိင္ခြင့္ မရိွတဲ့အတြက္ ကုိယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္စိတ္ကူးထဲကအတုိင္း အဆင္ေျပသလုိေရးခ်ရမွာပဲ။ စာစေရးသူေတြအတြက္ ဒီကိစၥဟာ ႀကီးမားတဲ့ အဟန္႔အတား အေႏွာက္အယွက္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေျပာတာပါ။ အကယ္၍ မိမိေရးသားလုိက္တဲ့ စာအနည္းငယ္ဟာ သူတစ္ပါးေရးၿပီးသား အေၾကာင္းအရာနဲ႔ တူသြားရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္မႈထားေပးဖုိ႔၊ သေဘာထားႀကီးေပးဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ သူတစ္ပါးေရးၿပီးသားစာကုိ အတုခိုးခ်ၿပီးေရးဖုိ႔၊ ျဖတ္ညွပ္ကတ္လုပ္ၿပီး ေရာသမေမႊြေရးဖုိ႔ အားေပးေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အကယ္၍ သူတစ္ပါးေရးၿပီးသား စာထဲက စာအုပ္ထဲက တုိက္ရုိက္ကူးခ်၊ (သုိ႔မဟုတ္) သြယ္ဝုိက္ခုိးခ်ၿပီး ေရးသားခဲ့ရင္ေတာင္မွ အဲသည့္စာေရးတဲ့သူဟာ ေနာက္ဆုံး သူ႔လိပ္ျပာသူ မသန္႔ျဖစ္ေနမွာပဲ။

စာခုိးခ်၊ ကူးခ်ျခင္းသည္ မွီျငမ္းကုိးကားျခင္းႏွင့္မတူပါ။ မွီျငမ္းကုိးကားသူကား သူမည္သည့္ေနရာ မည္သည့္စာေရးသူ၏ စာကုိ ကူးယူမွီျငမ္းထားေၾကာင္း တစ္ပါတည္း ေဖာ္ျပေရးသားေလ့ရိွပါတယ္။ ထုိစာမူပုိင္ရွင္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိလည္း ေတာင္းခံယူရေလ့ရိွပါတယ္။ စာေရးသမားမ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္ေတြးမိတာ၊ စိတ္ကူးမိတာေတြကုိ အရိွကုိအရွိအတုိင္း ေရးခ်မွသာ မိမိရဲ႕ ပင္ကုိယ္စာအေရးအဖြဲ႕မ်ဳိး ျဖစ္လာႏုိင္စရာအေၾကာင္းရိွပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ နာမည္ရ ကေလာင္၊ မိမိႏွစ္သက္သေဘာက်ရာ ကေလာင္မ်ား၏ ေရးနည္းေရဟန္အတုိင္း လုိက္ေရးရင္လည္း အဆင္ေျပလာႏုိင္စရာအေၾကာင္းရိွပါတယ္။ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း ထည္ထည္ဝါဝါ ျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ လူႀကဳိက္မ်ားေသာ၊ ထင္ရွားတဲ့ နည္မည္ရစာေရးစရာမ်ားရဲ႕ ေရးနည္းေရးဟန္မ်ားကုိ ေလ့လာမွီျငမ္း ေရးသားဖုိ႔ကုိလည္း ဝါရင့္ သမာၻရင့္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက လုိလုိလားလား တုိက္တြန္းအားေပးစကားမ်ားလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရိွကုိ အရိွအတုိင္းသာ ေရးဖုိ႔ကုိပဲ လုိပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚမ်ားကုိေမြးျမဴၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကုိ ေဖာက္ထုတ္ထားႏုိင္ပါမွ စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္ ဧကံမုခ် ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္း ရိွပါတယ္။

စာစေရးသားသူ လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ္ေရးခ်င္တာကုိပဲသိၿပီး မုိက္ရူးရူးေရးခ်င္တဲ့ အေတြးစိတ္ေတြ ဝင္လာေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဇြတ္တရြတ္ေရးသားတတ္ၾကပါတယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း တစ္ခါတစ္ေလေရးျဖစ္တာပါပဲ။ အရြယ္ရဲ႕ မရင့္က်က္ေသးမႈေၾကာင့္ပဲလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ပါတ္ဝန္းက်င္က တခ်ဳိ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကုိယ္မွ ခ်ျပေရးမခ်ရရင္ မျဖစ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ လူမသိသူမသိဟာမ်ဳိးေတြက်ေတာ့ ေရးကိုေရးရမယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာ၊ နားၾကားရာမွာ ျဖစ္သြားလုိက္တဲ့ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာ ကိစၥေတြဟာ စာေရးသူေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္ႀကဳိက္ေရးလုိက္ခ်င္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။

သည္စာကုိေရးသားေနတဲ့ မိမိဟာလည္း ဘာမွမဟုတ္ေသးတဲ့ ကေလာင္ေပါက္စေကြးေလးပါ။ စာေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငါဟာ သူတုိ႔ေလာက္မတတ္ဘူး၊ မသိေသးဘူး၊ အထင္ေသးခံရမွာပဲ.. တစ္ခုခု မွားလုိ႔က အေဝဖန္ခံရမွာပဲ ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတြးပူၿပီး အလုိလုိ အားနည္သိမ္ငယ္လာမႈေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေျဖေဖ်ာက္ၿပီး ေရးသားေလ့ရိွပါတယ္။ အဓိကက သဘာဝက်တဲ့ အေရးအသားျဖစ္ဖုိ႔ လုိတာပဲ လုိ႔ျမင္တယ္။ ရုိးသားမႈရိွဖုိ႔က အဓိကပါ။ သည္လုိေရးသားရင္းက တစ္ခါတစ္ေလ စာေတြဟာ ေဝဖန္ေရးစာ(သုိ႔မဟုတ္) အေတြးအျမင္စာစုမ်ားျဖစ္သြားတတ္တတ္တာကုိလည္း သတိျပဳကာ ျပန္လည္၍ ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ဆင္ျခင္မိျပန္ပါတယ္။

စာသမားေလာကမွာ အလြန္အင္မတန္ ဆူးေပါထူေျပာတဲ့ စာေပမ်ဳိးကုိ စာသမားတုိင္းမေရးခ်င္ၾက၊ ဘဝဝမ္းေရးအတြက္၊ မိသားစုအေရးအတြက္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနၾကသူမ်ား ဆုိရင္ ကုိယ္က်ဳိးငဲ့ၿပီး တမင္တကာ ေရွာင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကေလာင္ခြဲအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေဆာ္စာ၊ ကေလာ္စာမ်ားေရးသားရင္း လူေရွ႕သူေရွ႕ ထြက္မျပရဲေလာက္ေအာင္ ဘဝတုံးၾကရပါတယ္။ ဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ပဲေကာင္းပါတယ္။ အမွန္တရားကုိ မ်ားမ်ားေရးျပတတ္ရင္လည္း ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းေပမယ့္ ကုိယ္သာ လူမုန္းခံရကိန္းရိွေလ၏။ အမွန္တရားေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ေက်ာခုိင္းၿပီး တမင္ကလာ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ကြင္းေရးသားျပန္ေတာ့လည္း ဆားမပါတဲ့ဟင္းကုိ စားရသလုိပဲ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏုိင္လွေတာ့တယ္။ စာေရးတဲ့ဘဝဟာ ဘာအဓိပၸါယ္ရိွေတာ့မွာလဲ။ လူတုိင္းသာ မမွန္မမွားတဲ့ အမွန္တရားမ်ားေတြကုိ သဘာဝက်က် ေရးသားၾက၊ စာဖတ္သူေတြအားလုံးက လက္ခံႏုိင္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ ...။


ေမတၱာျဖင့္
စံလင္းထြန္း


photo copy from google image.

3 comments:

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

စံလင္းေရ...
ဒီပို႔စ္ေလးေကာင္းတယ္...။
အစ္ကို႔ရဲ႕ အယူအဆကေတာ့ စာေရးတဲ့ေနရာမွာ ႐ိုးသားမႈ႐ွိဖို႔ပဲေလ...။ အေတြးျခင္းတိုက္ဆိုင္တယ္...။
(စာေတြအမ်ားႀကီးေရးႏိုင္တယ္...။ အစ္ကိုမေရာက္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းအမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ....။ တစ္ကယ္..တစ္ကယ္...ေရးအားေရာ ေတြးအားပါေကာင္းတယ္...။ ခ်ီးက်ဴးတယ္...း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

သြယ္လင္းဆက္ said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။

Flower said...

မွတ္သားစရာေလးပါ.. စာေရးတဲ႕သူတိုင္း သတိထားသင္႕တဲ႕ အခ်က္ေလးေတြပါဘဲ..
ဖတ္ခြင္႕ရေအာင္ ေစတနာနဲ႕ ေရးထားေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္..