Wednesday, April 14, 2010

သႀကၤန္ၿမဳိ႕ေတာ္သုိ႔ ...



ပီနန္ ဘုရားေက်ာင္းထဲက သပၸါယ္စြာတည္ရိွေနတဲ့ ဗုဒၶရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္


ပန္းဆီမီးမ်ားကပ္လွဴပူေဇာ္ေနခ်ိန္


ဘုရားေစာင္းတန္ထိပ္နားက အတြင္းသုိ႔ လွမ္းျမင္ေတြ႔ရပုံ


ပီနန္က ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား


အာရုဏ္ခံေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရႊပရိတ္သတ္ျမင္ကြင္း

ဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာ အလုပ္ရိွေပမယ့္ အေဖာ္ေကာင္းေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ အလုပ္ပိတ္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ဆုံေနက် လုပ္ေနက်သႀကၤန္ပြဲေတာ္သုိ႔ အားရပါးရ အေရာက္လွမ္းခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ တာထြက္ေနာက္က်ခ်က္ကေတာ့ မနက္ခင္း (၉)နာရီမွ အိပ္ယာကႏုိးေလတယ္။ ဟုိက္ ဆုိၿပီး နေဘးနားက ဖုန္းကုိေကာက္ကုိင္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ အန္(န္)စလင္း ကုိ ဖုန္းလွမ္းအဆက္မွာ မင္းေတာ္ေတာ္အခ်ိန္မေလးစားတဲ့ေကာင္ပဲကြာ ငါတုိ႔ကမင္းတစ္ေယာက္တည္းတင္ ေစာင့္မွာမဟုတ္ဘူး.. ခုလူေတြစုံေနၿပီ ကားထြက္ေတာ့မွာ ေနာက္က်ရင္ ကုိယ့္ထုိက္နဲ႔ကုိယ့္ကံပဲလုိ႔ ေကာင္းမြန္စြာ ဆီးႀကိဳလုိက္ေသာအသံေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အိပ္ယာထေနာက္က်တာ ေနာင္တရလုိ႔မဆုံးဘူး။ ျဖစ္ရမယ္ေလ... မေန႔ညက ေမ့ၿပီး ႏႈိးစက္မေပးလုိက္တာကုိက ကုိယ့္အမွား။ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ နဲနဲေနာက္က်သြားတယ္။ လူစုံတက္စုံ သြားၾကမယ့္ သႀကၤန္ကားႀကီးထဲမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ သူတုိ႔ကေစာင့္ေနလုိ႔လည္းမျဖစ္ပါဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မႈိင္ေတြေငးေမာရင္း သႀကၤန္ပြဲအမွီသြားရလုိသြားရျငားဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ အုိေက ..သူငယ္ခ်င္း ဘာမွမပူနဲ႔ ငါလာေခၚမယ္ဆုိၿပီး အခ်ိန္းအခ်က္ေတြလုပ္ သႀကၤန္အတြက္နဲ႔ အလုပ္ေတြျပဳတ္ခ်င္ျပဳတ္ပေစဆုိၿပီး သူလည္းထြက္ ကုိယ္လည္းထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

သႀကၤန္ပြဲေလးးတစ္ခုအတြက္ ႀကဳဳံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ အကုန္စုံစီနဖာ ေရးျပရမယ္ဆုိရင္ နိဂုံးပင္ခ်ဳပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ေလဘူး။ သူမ်ားတကာေရေလာင္းတာခံရလုိ႔ ေရစုိရႊဲရမယ့္သႀကၤန္အစား ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ စက္ဘီးကုိ လီဘာအကုန္တင္ၿပီး သႀကၤန္မွာကဲရဖုိ႔အေရး (၅)မုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ခရီးကေန အေျပးခ်ီတက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေဝဒနာေတြကလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တယ္။ ေအာင့္လည္းမေအာင့္ေတာ့ဘူး။ စူးလည္းမစူးေတာ့ဘူး။ သႀကၤန္ပြဲအမွီေရာက္ဖုိ႔အေရးကလြဲလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း သိပ္သတိမရေတာ့ဘူး။

အဲဒီ့မွာစေတြ႔တာကေတြ စႀကဳံရပုံေတြကေတာ့ ... ဘတ္(စ္)ကားဂိတ္မွာ ေဘာ္ဒါနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္နာရီေလာက္မွ တစ္စီးေလာက္လာတဲ့ ကားကုိ လည္ပင္းေတြရွည္သထက္ရွည္ ေမွ်ာ္လုိက္ေငးလုိက္ရတာ ေမွ်ာ္တဲ့ကားက ေရာက္မလာဘဲ ကုိယ့္ကုိႏိွပ္စက္မယ့္ ၾကြက္ကားကေရွ႕တည့္တည့္မွာ ဘြားကနဲေပါက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေတြက ကားေပၚကေန အခန္႔သား ထုိင္ၿပီးလွမ္းရႈိးတယ္။ အင္း ..ဒီငတိႏွစ္ေကာင္ေတာ့ ေငြဘယ္လုိညွစ္လုိက္ရေကာင္းမလဲဆုိတာေတြမ်ား သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရိွေနမလဲဆုိတာ ဘုရားဘုရား မစဥ္းစားရဲေတာ့ဘူး။ ကားကကုိယ့္ေရွ႕မွာရပ္မလုိလုိနဲ႔ ေမာင္းထြက္သြားေတာ့မွ ဟူးခနဲသက္ျပင္းကုိ အလုံးလုိက္ႀကီးခ်ၿပီး သက္မႀကီးကုိ ရႈလုိက္ရေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ လုိင္းကားေတြ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္စီး။ ဇက္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဇက္ေစာင့္ရတာ ဇက္ပါေညာင္းရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေအာ္ရန္းမေလးရွား ေအာ္ရန္းမေလးရွားနဲ႔ တံခါးေစာင့္ ကလားႀကီးက သူ႔ႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ ဦးစားေပးေခၚၿပီးေနေလေတာ့ ကုိယ္ေတြက ဟုိးေနာက္မွာ ကုပ္ကုပ္ကေလးေတြ။ ေၾသာ္... ႏုိင္ငံျခားသားဘဝ အလုပ္ထဲမွာတင္မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားသြား မ်က္ႏွာျမင္ မသနားခ်င္ပါတဲ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘဝေတြကုိ ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ျပန္သနားမိေနရရွာေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေခၚမယ္ မေလးရွားလူမ်ဳိးေတြ က်န္ရိွေသးရင္ေရွ႕ကုိတက္လာပါ ဆုိၿပီး မေလးလုိေအာ္ေျပာေနတာ နားထဲမွာ ကန္႔လန္႔ႀကီးဝင္သြားသလုိပဲ။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ မနက္ပုိင္းအခ်ိန္က (၁၁)နာရီခြဲေတာ့မယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ေခၽြးျပန္ေအာင္ေစာင့္မွ ဇက္ေပၚကုိေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ဇက္တစ္ခုလုံးကလည္း ေရႊျမန္မာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့တယ္။ ဘယ္ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ ခင္ဗ်ားေရႊလားလုိ႔ လက္ညဳိးထုိးမလြဲေမးရင္ေတာင္ ဟုတ္ကဲ့ဆုိတဲ့ အသံေတြက နားထဲမွာ တရစပ္ဝင္ေရာက္လာမယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ေအာ္ပရာစီကင္း ၾကြက္ရန္လည္းရွင္းပါတယ္။ အုိတာေရာ၊ မအုိတာေရာ (over stay ကုိေျပာျခင္းျဖစ္) အကုန္အစုံပလုံ ေတာႀကဳိအုံၾကား လုပ္ငန္းခြင္ေနရာအႏွံ႔အျပားကေန အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္ေပၚလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ရုိးရာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ဟာ တုိင္းတပါးက ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္းေပၚမွာ ကဗ်ာဆန္စြာ ျဖစ္ေပၚေနပါေတာ့တယ္။

ဇက္ေပၚ ေရာက္ရုံနဲ႔လည္းမၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ဇက္လည္းကပ္ေရာ ဘတ္(စ္)ကားဂိတ္မွာ ေျပးၾက၊ လႊားၾက၊ တုိးၾကေဝွ႕ၾကနဲ႔ အရမ္းကုိ ေမာလည္းေမာရ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ရပါတယ္။ ပုတပုတ နဲ႔ ကလားတစ္ေကာင္က ေအာ္ေနေလရဲ႕။ ဘာလဲေဟ့ ဘူတာလား ဘူတလား ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာမရွင္းလုိ႔ နေဘးနားက ေဘာ္ဒါကုိေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒါဗုဒၶလုိ႔ေျပာေနတာကြ တဲ့။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ သူ႕က်မွ ပုတဆုိလား ဘူတာဆုိလားပဲ ေျပာရင္းဆုိရင္း ရယ္ရေသးတယ္။ ပီနန္ကၽြန္းေပၚက သႀကၤန္ရက္ထဲမွာတင္ ဒီလုိင္းကား သီးသန္႔ ေျပးဆြဲတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သီးသန္႔တစ္ေနရာတည္း ပီနန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိသြားမွာမုိ႔ ဗုဒၶလုိ႔ ေအာ္ၿပီးလူေတြကုိေခၚေနတာကုိး။ ေရႊမ်ားဟာလည္း ကားေပၚကုိ တစ္ၿပဳံႀကီးတက္ၾကတာမ်ား ဟုိက္ ...မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ၾကည့္ရင္း ကုိယ့္တုိင္းျပည္က ရန္ကုန္မွာ ဆူးေလးေရွ႕ေရာက္သြားသလုိပါပဲလားလုိ႔ ထင္မိေလာက္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေနရာက ကားကုိပဲၾကည့္ၾကည့္ ေရႊေတြနဲ႔တင္ျပည့္ေနၾကတာဗ်ာ ...။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ေတြက group နဲ႔ျဖစ္သြားၿပီဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ကားသမားကလည္း ကားေပၚတက္ရင္ လက္မွတ္ျဖတ္ဖုိ႔ တစ္ဆယ္တန္ေပးရင္ ျပန္အမ္းဖုိ႔အေၾကြမရိွဘူးဆုိၿပီး သုံးေယာက္ခေပးတာကုိ တစ္က်ပ္ပဲအမ္းလို႔အမ္း တစ္က်ပ္ကုိ သူ႔အတြက္ ဘတ္ထားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အင္းေလ ..ဒီလုိပြဲမ်ဳိးမွ မဘတ္ရင္ သူတစ္သက္လုံးေနာင္တလုိ႔ ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူးဆုိေတာ့လည္း လုပ္ပါေစဗ်ာ။ တစ္ဖက္လူကလည္း သူနဲ႔ျပန္ေျပာဖုိ႔အခ်ိန္မရိွဘူး ကားေပၚမွာ ေနရာရဖုိ႔အေရး ရိွပါေစေတာ့ဆုိတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ထားလုိက္ၾကတယ္။ ရန္ကုန္က ၄၃ လုိင္းကားအလား လူေတြၾကပ္သိပ္ေအာင္တင္ၿပီးမွ ကားကထြက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ လမ္းကမွတ္တုိင္ေတြတုိင္းမွာ တက္လုိက္ၾကတဲ့ေရႊေတြ ... ဟုိကလည္းတက္ ဒီကလည္းတက္နဲ႔။ အဆင္းဆုိတာေတာ့မရိွေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စည္လုိက္တဲ့ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီး ဘယ္ေနရာၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ အုိ ...ဗားမားလုိ႔ေတာင္ စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္မိရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ နာရီဝက္ေလာက္ ကားစီးၿပီးမွ ေရႊေတြေျခက်င္းလိမ္ေနတဲ့ ေရႊလမ္းႀကီးထဲေရာက္ပါေတာ့တယ္။ (ကုိယ့္ဘာသာလမ္းနာမည္ေပးထားလုိက္တာ) ကားေပၚကေန တုိးၾကေဝွ႔ၾက ဆင္းၾကေပါ့။ နေဘးပါတ္ဝန္းက်င္က ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဘာသာစကား အသံဗလံမ်ား၊ လူလႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ ၾကားရျမင္ရေတာ့ ကုိယ့္မ်က္စိနဲ႔ ကုိယ့္နားကုိေတာင္ မယုံႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ ဟင္ ... ငါအခုေရာက္တာ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ...ဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတိေလးနဲ႔ ထားၾကည့္ရေသးတယ္။ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ဝုိက္ ရိွသမွ်ေရႊအင္အားကလည္း ေသာင္းဂဏန္းေလာက္အထိ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အကုိ႔ ..ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဘယ္နားမွာလည္း လုိ႔ နေဘးနားက ေဘာ္ဒါက ကုိေရႊတစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းအေမး သူက ဟုိဘက္လမ္းကုိခ်ဳိးလုိက္ေရာက္ၿပီဗ်။ လက္ညဳိးထုိးျပတဲ့ေနရာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရႊေတြက အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္လာေနတဲ့ လမ္းေထာင့္ခ်ဳိးတစ္ခုဆီကုိ မ်က္စိကၾကည့္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ေျခလွမ္းေတြက အလုိအေလ်ာက္ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းေလွ်ာက္သြားမိပါေတာ့တယ္။ အခုမွတစ္ကယ့္ကုိ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ႀကီးထဲ ျပန္ေရာက္သြားလုိက္သလုိပါပဲ။ တစ္လမ္းလုံးျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြကုိေတြ႔ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ဖုိရင္း ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္တဲ့စိတ္ကေလးေတြက ရင္ထဲမွာ တစိမ့္စိမ့္ေပါက္ဖြားလာတယ္။ ဒီလုိဖီလင္မ်ဳိးက ရေတာင့္ရခဲေလးဆုိေတာ့ အမိအရကုိ ခံစားပစ္လုိက္တယ္ဗ်ာ။

ဘုရားေက်ာင္းမုဒ္ဦးဝေရွ႕မွာ ေရေလာင္းသူကေလာင္း ေအာ္ဟစ္ကခုန္သူကခုန္ သႀကၤန္ဒိုးပတ္သံ၊ သီခ်င္းသံေတြကလည္း ရင္ထဲအထိပါ စူညံသြားရေတာ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းဝန္းထဲကုိ အဝင္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ကားဆုိင္ကယ္ေတြကလည္းအျပည့္။ ေအာ္...ကုိယ့္ေရႊေတြ တုိင္းတပါးမွာ ခ်မ္းသာေနသူေတြလည္း မနဲပါလား ... အေျခတက်ျဖစ္ေနသူေတြလည္း မနဲပါလားလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးစည္ကားေနတဲ့ ေရႊေတာႀကီးထဲ ကိုယ္လည္း တုိးရင္းေဝွ႕ရင္း ဘုရားေပၚအေရာက္တက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ အသာအသာဒူးေထာက္ထုိင္ရင္း သရဏဂုံသုံးပါးကုိ ရင္ထဲကေန ရြတ္ဖတ္ၿပီး ဆုေလးအနဲအက်ဥ္းေတာင္း၊ ၿပီးေတာ့ သႀကၤန္အတြင္းမွာ အားလုံး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာရိွၾကေစဖုိ႔ ခဏေလးစူးစုိက္ၿပီးေတာ့ ေမတၱာပုိ႔သလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြလွည့္ပတ္ရုိက္ပါေတာ့တယ္။

ကုိယ္ပုိင္ကင္မရာကလည္း ပါမလာေတာ့ (အမွန္ကမရိွတာ) ေဘာ္ဒါရဲ႕ေဘာ္ဒါ့ ေဘာ္ဒါေတြဆီကေန တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္လုိက္ငွားခဲ့ရတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းဝန္းတစ္ခုလုံးကုိ အႏွံ႔ ေလွ်ာက္ရုိက္လုိက္တယ္။ အားရမွ ျပန္ထြက္လာၿပီး ပီနန္ကမ္းေျခဆီကုိ ဆက္လိမ့္တယ္။

ပီနန္ကမ္းေျခကုိအသြား ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ကလည္း ရင္းဂစ္(၇၀၀)ေက်ာ္တန္ဖုန္းအေကာင္းစားတစ္လုံး ေပ်ာက္က်သြားလုိ႔ ေပ်ာ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အစား စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါေသးတယ္။ ေရႊအခ်င္းခ်င္းတုိးၾကေဝွ႔ၾကနဲ႔ ဘတ္(စ္)ကားေပၚတက္ခ်ိန္မွာ ျပဳတ္က်သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေတြ႕တဲ့သူကလည္း ဖုန္းရတာနဲ႔ ဖုန္းကုိ ခ်က္ခ်င္း ပါဝါခလုတ္ပိတ္ထားလုိက္လုိ႔ ဒီဘက္က အျခားဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔ မစ္(စ္)ေကာ(လ္)ေခၚၾကည့္ေပမယ့္ မရေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ရင္းမမွန္တဲ့သူ လက္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူတစ္ပါးဆီက အခ်ဳိအေခ်ာင္ရတာကုိမွ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေၾကာင့္ အဲဒီ့ဖုန္း ျပန္ရဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆုိတာလည္း မရိွေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း စိတ္ညစ္တာေတြေရာ မညစ္တာေတြေရာ စုၿပဳံေပါင္းေရာကာ ဘီယာနဲ႔အတူေရာစပ္ရင္း လူေတြကုိလည္း ပင္လယ္ထဲမွာ လႈိင္းလုံးေတြအၾကားမွာ ေမွ်ာခ်ပစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ပင္လယ္လႈိင္းလုံးေတြအၾကား လက္ပစ္ကူးရင္း ကမ္းစပ္နဲ႔ ေဝးသြားလုိ႔ လူကနဲနဲခရီးလည္းပမ္းထားလုိ႔ ႏြမ္းလည္းႏြမ္းေနေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ပမ္းက်သြားတာနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ကမ္းစပ္ကုိ မနဲေရာက္ေအာင္ ျပန္ကူးရတယ္။ ဆက္သာေနရင္ ၾကြက္တက္ရင္တက္၊ မတက္ရင္ လႈိင္းလုံးအက်မွာ ျပန္လိမ့္ၿပီး ပင္လယ္အတြင္းပုိင္းထိတျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္ေပၚမွာ အသက္ကယ္အကၤ် ီလည္း ပါမလာဘူးဗ်။ ျဖစ္ပုံကမ်ား ေရငုပ္လုိက္ပါတယ္။ မ်က္စိေတြေရာ၊ ပါးစပ္ေတြေရာ၊ နားေတြေရာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ အူထူကုန္တာပဲ။ ငံကငံေသး။ ဒါနဲ႔ ကမ္းေျခမွာ ဟုိေျပးဒီေျပးလုပ္ရင္း နားနားေနေန ေရကစားေနရတာ ေတာ္ေတာ္ကုိ အရသာရိွေနေတာ့တယ္။

ပီနန္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ေရႊေတြခ်ည္းပဲ ေနရာတုိင္းမွာ ရာနဲ႔ ေထာင္နဲ႔ ခ်ီၿပီးေတာ့ အုပ္စုလုိက္ အုပ္စုလုိက္ရိွေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕အုပ္စုေလးေတြဖြဲ႕ၿပီး ပါဆယ္(လ္)ဂိမ္းကစားတာမ်ဳိးေတြလုပ္သူကလုပ္၊ တခ်ဳိ႕ ေရႊတစ္စုကေတာ့ ဂစ္တာနဲ႔ဝုိင္းဖြဲ႕ရင္း အသဲကြဲသီခ်င္းေတြဟစ္လုိဟစ္နဲ႔ ... ရွာပုံေတာ္မင္းသားႀကီး၊ မင္းသားေလးမ်ားကလည္း ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် ေရႊမဒီေလးမ်ားကုိ စူးရဲတဲ့ မ်က္လုံးႀကီးမ်ားနဲ႔ လုိက္ကာလုိက္ကာ ၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။ အခုမွပဲ အလန္းေလးေတြေတာ္ေတာ္ေပါမွန္းသိရေတာ့တယ္ကြ နေဘးနား လူငယ္ေတြရဲ႕စကားအတုိင္း လန္းတယ္လန္းတယ္ ဆုိတာေလးေတြပါပဲေလ။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒီသႀကၤန္က်မွပဲ တုိင္းတပါးမွာ သူသူကုိယ္ကုိယ္ ဘဝဝမ္းစာ ရွာေဖြလာတဲ့ ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြကုိ အတုိင္းသား ကုိယ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ေတြ႔ျမင္ေနရေတာ့ ကုိယ္ေတာင္မွ ရင္ထဲမွာ ဟာသလုိလုိ ဘာလုိလုိ ... ေဘးကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာရွာေလတယ္ ... သူမ်ားေတြမ်ား တြဲလုိက္ၾကတာ ခ်ိတ္ကေတာင္ အရႈံးေပးရေလာက္တယ္... ငါတုိ႔မ်ားေတာ့ အင္း ... ဟာဗ်ာ ... ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ လာခ်မယ္ ... ခ်ီးယာ(စ္) အတုိင္အေဖာက္ညီညီ ပုလင္းေထာင္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ သႀကၤန္တြင္းမွာ ဘီယာေစ်းကႀကီးေလေတာ့ သိပ္ေတာ့ ေရခ်ိန္မကုိက္ခဲ့ေလဘူး။ ရွားရွားပါးပါး အၿမီးလည္း ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ေန႔လည္စာ စားေတာ့လည္း ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ေပါ့။ (အဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ) စားရင္းေသာက္၊ ေသာက္ရင္းစားၾကတယ္။

ကမ္းေျခမွာ အားရေအာင္ အပမ္းေျဖၿပီးမွ ထုံးစံအတုိင္း ဘတ္(စ္)ကားမွတ္တုိင္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးတဲ့ ေရႊေတြအၾကား ဆူးေလမွာလုိမ်ဳိး ကားလုစီးရျပန္တယ္။ အျပန္လမ္း ဇက္ႀကီးေပၚမွာေတာ့ တစ္ေနကုန္ပင္ပမ္းခဲ့ရမႈေတြေၾကာင့္ ဇက္မက်ဳိးရုံတမယ္ ငုိက္ျမည္းခ်င္စိတ္ကုိ မနဲထိန္းသိမ္းကာ တစ္ေန႔တာလုံး ေက်ေက်နပ္နပ္ျဖစ္ေအာင္ အားပါးတရ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ သႀကၤန္ၿမဳိ႕ေတာ္(ေခၚ) ပီေလာပီနန္ကၽြန္းႀကီးကုိ တိတ္တဆိတ္ ႏႈတ္ဆက္ေက်ာခုိင္းလာရင္း အေတြးအစအနမ်ားကေတာ့ စီးလာတဲ့ ဇက္ႀကီးေအာက္က ျပာလဲ့လဲ့ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲက လႈိင္းလုံးေတြလုိ ဟုိမွဒီသုိ႔ ကစဥ့္ကလ်ားေပါ့ ...။


ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ႑ပ္ေရွ႕မွာ တုိးရင္းေဝွ႕ရင္း ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပုံမ်ား ...





ေစာင္းတန္းထဲမွာ ေရႊမ်ားေရကစားေနၾကစဥ္


တဒုန္းဒုန္း တဂြမ္းဂြမ္း သီခ်င္းသံေတြအၾကား ကဲသူကဲ၊ ကြဲသူကြဲ၊ ၿပဲသူၿပဲ ....


ဖလားနဲ႔အားမရလုိ႔ အဲဒါႀကီးကုိ ဝုိင္းမလာၿပီး ေလာင္းမယ္တဲ့ ...


တီးဝုိင္းစတိတ္စင္ေပၚကေန မိမိရရကုိ လွမ္းရုိက္ထားတာ ...


စတိတ္စင္ေရွ႕က ေထာင္ခ်ီမကေသာ ေရႊပြဲလာမ်ား ...


မုဒ္အျပည့္နဲ႔ တီးခတ္ေနၾကေသာ အေမ့ရင္ေသြး ဝုိင္းေတာ္သားမ်ား



ေက်ာင္းဝန္းထဲက စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ငါးကန္ ...




ဒီမွာလည္း ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ေနၾကတယ္ ...


အေကၽြးအေမြးနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့ ေရာင္နီဦး ျမန္မာလူငယ္မ်ားအဖြဲ႕ ...





ပီနန္ပင္လယ္ကမ္းေျခမွ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ရႈျမင္ကြင္းမ်ား ...




မ်ားျပားလွတဲ့ ေရႊျမန္မာအုပ္ႀကီးေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ငပလီတုိ႔ ေခ်ာင္းသားတုိ႔ ေရာက္ဖူးသြားတယ္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္တယ္ ...


ေရႊေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ့ စိတ္ကူးထဲက ေခ်ာင္းသာသုိ႔လာရာလမ္း


ပီနန္ကမ္းေျခမွ နားေနတဲအခ်ဳိ႕ ...


သဲေသာင္ျပင္မွာ ေပ်ာ္ၾကပါးၾက ေရေဆာ့ကစားၾက ...




ေမတၱာမြန္ျဖင့္
စံလင္းထြန္း

(စာၾကြင္း။ ေလာေလာဆယ္ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ သိပ္မေရးႏုိင္ဘူးဆုိေပမယ့္ မေနႏုိင္တာနဲ႔ ဟုိကအျပန္မွာ တစ္ညလုံး အင္တာနက္မွာ ေအးေဆးထုိင္ၿပီး ဒီပုိစ့္အတြက္ လုံးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဓါတ္ပုံေတြက ဆုိဒ္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာ့ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ေၾကာင့္ ပုံေတြတင္ရတာမလြယ္လုိ႔ အခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာသြားပါတယ္။ ေနာက္ရက္မေစာင့္ခ်င္တာရယ္၊ အေဝးေရာက္ျမန္မာမ်ား သႀကၤန္အမွီ ဒီပုိစ့္ေလး ဖတ္ခြင့္ရေအာင္ရယ္၊ ႏွစ္သစ္ကူး သႀကၤန္ကာလအတြင္း ထူးျခားတဲ့ တုိင္းတပါးက ျမန္မာသႀကၤန္ပြဲတစ္ခုရဲ႕ ျမင္ကြင္း၊ ရႈခင္းဓါတ္ပုံေတြၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြရေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေတြ႕အႀကဳံေလးေတြကုိ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ မွ်ေဝေပးလုိက္ရပါတယ္။)

10 comments:

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

မဂၤလာသၾကၤန္ပါကိုစံလင္းထြန္း း)
ဓာတ္ပုံေတြေ၀မွ်တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္..

ဂျေဂျူဝိုင် said...

သႀကၤန္က စည္သားပဲဗ်

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

စံလင္းေရ...
ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းတယ္...အေရးကလည္းေကာင္းေတာ့ ရီလည္း ရီမိတယ္...အစ္မတုိ႕ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေရာက္ေနေန...ကုိယ့္ရုိးရာသၾကၤန္ကုိ အခုလို တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး ဆင္ႏႊဲၾကတာကုိ ၿမင္ရေတာ့ ပီတိလည္းၿဖစ္မိတယ္...အခုလိုက်ေတာ့ ရင္ဘတ္က မေအာင့္ေတာ့ဘူးေပါ့ :)))
အင္း...ပီတိေၾကာင့္ပဲ ၿဖစ္မယ္...ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္အခုလိုမွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါ စံလင္းေရ...ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အၿပည့္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ၿဖစ္ပါေစကြယ္..ေရလည္းေလာင္းသြားတယ္ေနာ္...


(ဒါနဲ႕ စကားမစပ္...ေရာဂါအရခံၿပီး ကဗ်ာေတြေရးေနမယ့္ အစား အခုလိုစာေတြေရးပါလား..စာေရးေကာင္းတယ္...)

ခင္မင္စြာၿဖင့္
မအင္ၾကင္း

An Asian Tour Operator said...

့ညီေတာ္ေမာင္တို႕မ်ား သႀကၤန္မွာကဲတာ ကိုယ့္အကို ကိုေတာင္ သတိတယေခၚေဖၚမရဘူး။ ေသာက္စားတဲ့အေၾကာင္းလဲ ေတြ႕တယ္ေနာ။ ဟြင္္းးးးး

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

စံလင္းေရ.....
ပီနန္းသႀကၤန္ကေတာ့ စည္ပါ့ဗ်ား.......
ကိုဏီတို႔ မလက္ကာၿမိဳ႕ေလးထဲမွာေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္ထင္တာပဲေလ......း((
ႏွစ္သစ္မွာ အစစ အဆင္ေျပပါေစညီေရ........။
က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ပါဦးဗ်ာ........။
ကဗ်ာအသစ္ေလးေတြဖတ္ဖို႔ ကိုဏီေမွ်ာ္ေနတာ မေမ့နဲ႔ဦးဗ်...ေနာ့္.........။
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

စံလင္းထြန္း said...

လာလည္မန္႔သြားၾကတဲ့ အစ္ကုိအစ္မမ်ားေရာ ... တိတ္တဆိတ္ေရာက္လာၿပီး ျပန္လစ္သြားၾကသူမ်ားေရာ အားလုံးပဲ မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါလုိ႔ နႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္ ...။

ပုိစ့္တင္ၿပီးၿပီးခ်င္း လာေရာက္ဖတ္မန္႔သြားတဲ့ အစ္မအိမ့္ခ်မ္းေျမ့ေရ ...ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ ..။

ကိုေဂ်ဂ်ဴဝုိင္ေရ ... စည္ခ်က္ကေတာ့ လာၾကည့္ရင္ လူပါအီသြားမယ္ေနာ့္ ..။

မအင္ၾကင္းေရ ...တကယ္ေျပာတာလားခင္ဗ် D:...။ ခုလုိအားေပးေနမွေတာ့လည္း ႀကဳိးစားပါဦးမယ္ခင္ဗ်။

ကုိAATO ေရ.. သတိေတာ့ရတယ္... အကုိတုိ႔ကုိ အလုပ္ပ်က္ေအာင္ အေနွာက္ေပးသလုိျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ..။

ကုိဏီးေရ ...ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ကုိဏီးကုိအလည္ေခၚမယ္ေလ ...။ အားေပးတဲ့ခြန္အားသစ္ေတြတုိးပြားရပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရးၿပီးသားကဗ်ာေတြလည္း တင္ႏုိင္တဲ့အခါ လာတင္ပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ...။

ဒီသႀကၤန္ပုိစ့္တင္ၿပီးတဲ့ ညကတည္း ေနာက္ေန႔လုပ္ငန္းခြင္ျပန္ဝင္ၿပီး အင္တာနက္ဆုိင္မထုိင္ျဖစ္လုိ႔ ကြန္မန္႔မ်ားကုိ တင္တာေနာက္က်သြားပါတယ္။

သႀကၤန္ရဲ႕အေပ်ာ္ဓါတ္ေတြကေတာ့ ႏွစ္ဆီသုိ႔ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ ကူးစက္ခံေနရတုန္းပဲ။

ေလာေလာဆယ္ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ အလုပ္အေျခအေနအေၾကာင္းအရပ္ရပ္တုိ႔ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ကုိထပ္၍ မခြဲခ်င္ဘဲ ခြဲရပါဦးမည္။ တစ္ပါတ္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ လာပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ ...။

အားလုံးကုိ ခင္မင္ေလးစားတဲ့
စံလင္းထြန္း

Pie Min Swe said...

အဲဒီမွာက်တဲ့ သၾကၤန္ကို ခံစားသြားပါတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစဗ်ာ။

ေကသရီ said...

ကိုစံလင္းထြန္းေရ
ပီနန္သၾကၤန္ဓါတ္ပံုေလးေတြမ်ွေ၀ေပးတာေက်းဇူးပါ။ ဒီေန႔ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာေတာ့ ပီနန္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ Komtar မွာ ေအာ္ပရာစီလုပ္သြားလို႔ ေရႊေတြေတာ္ေတာ္ပါသြားတယ္လို႔ၾကားတယ္။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာရွင္။

စံလင္းထြန္း said...

ဟုတ္ကဲ့ ကုိေနာင္ေတာ္ေရ.. တကူးတက လာလည္သြားတာေက်းဇူး။

အဲဒီ့သတင္း ဆရာမေကသရီ ေျပာမွသိရတာပါ။
ေနာက္ၿပီးလတ္တေလာၾကားေနရတဲ့သတင္းမ်ားကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာေတြခ်ည္းပါပဲဆရာမေရ ...။

စိတ္မေကာင္းရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ရယ္မုိ႔ပါ။

ခင္မင္စြာနဲ႔
စံလင္းထြန္း

Flower said...

ပံုေလးေတြၾကည္႕တာနဲ႕တင္အရမ္းစည္တယ္
အစြမ္းကုန္ေပ်ာ္ၾကတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါျပီ..
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေပမဲ႕ သရုပ္ပ်က္တာမေတြ႔ရလို႕ ေက်နပ္မိတယ္..
သၾကၤန္ဆိုတာ ျမန္မာတို႕ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးပြဲဘဲေနာ္
ဘယ္ပြဲမွလိုက္မမွီတဲ႕ ပြဲတစ္ခုပါ..
အေပ်ာ္ေတြေ၀မွ်ေပးလို႕ေက်းဇူးပါ..