ႏွလုံးသားထက္က ဘဝအမွတ္တရ

ဘဝတစ္သက္တာ မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မႀကဳံဆုံဘူးေသာ အေတြ႔အႀကဳံတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားထက္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ကမၺည္းေရးထုိးထားလုိက္ပါသည္။ ဟုိး ..ငယ္စဥ္ကတည္းက လုိလားေတာင့္တခဲ့ရေသာ ဆႏၵမ်ားထဲတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာေတြ ေဟာေျပာတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ တက္ျဖစ္ေအာင္ တက္ဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးရိွခဲ့ဘူးပါသည္။ ထုိစိတ္ကူးမွာ နယ္နယ္ရရ စိတ္ကူးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ...။ (ၾကြားေျပာတာ မဟုတ္ပါ) စာေရးဆရာေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆုံေတြ႔ရခြင့္ရိွလုိတာက တေၾကာင္း၊ ထုိစာေရးဆရာေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ စရုိက္သ႑ာန္၊ အေျပာအဆုိ၊ အမူအရာဟန္ပန္ေတြက အစ အနီးကပ္ေလ့လာအကဲခတ္ခ်င္တာက တေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး မိမိကုိယ္တုိင္ကလည္း စာရူး၊ ကဗ်ာရူး၊ အႏုပညာမွာလည္း ရူးသြပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္းမုိ႔ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အနီးကပ္ ဆုံေတြ႔ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေပေဟာေျပာပြဲဆုိရင္လည္း တက္ခ်က္လြန္းခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းမတုိက္ဆုိင္ခဲ့၍သာ စာေပေဟာေျပာပြဲႏွင့္ မဆုံစည္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
(၂၅-၁၂-၂၀၀၉)ပီနန္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲ

ယခု ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရိွေနတဲ့ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ပီနန္းကၽြန္း (၂၅-၁၂-၂၀၀၉) ရက္ေန႔မွာ က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ ဆုံဆည္းခြင့္ရလုိက္တယ္။ ဘဝတစ္သက္တာလုံး တက္ဘူးခ်င္ခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ ႀကဳံႀကဳိက္လုိက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပင္းျပစြာ ရိွခဲ့တဲ့ ဆႏၵတစ္ခု အခုေတာ့ အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါၿပီ ...။


ေဟာေျပာပြဲသုိ႔ လာေရာက္ၾကေသာ ေရႊျမန္မာမ်ား

သည္စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ တက္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႔မွ တန္ဘုိးျဖတ္လုိ႔ မရတဲ့ စာေပဆုိင္ရာ၊ အႏုပညာဆုိင္ရာ၊ အေတြးအေခၚဆုိင္ရာ အက်ဳိးေက်းဇူးရလဒ္ေကာင္းေတြကုိ ခဏတာအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ တေပြ႔တပုိက္ ရရိွလုိက္ပါတယ္။ တျခားေသာသူမ်ားအတြက္လည္း အက်ဳိးရိွေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာ့ ပုိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သာမာန္အေတြး၊ သာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ သြားေရာက္ခဲ့တာမဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာေတြ၊ ေလ့လာခ်င္တာေတြ၊ ရင္ထဲမွာ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ အဓိကဦးတည္သြားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။


ပီနန္းမွ ဇာတ္ဆိပ္ကမ္း ျမင္ကြင္း
ပထမဦးဆုံးတက္ျဖစ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲ၌ ပထမဆုံးေတြ႕ဆုံခြင့္ရလုိက္တဲ့ စာေရးဆရာေတြကလည္း တစ္ကယ့္ဆရာႀကီးေတြျဖစ္ေနလုိ႔ ပုိ၍ပင္ ဝမ္းသာရပါတယ္။ ဆရာႀကီး ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာႀကီးေနဝင္းျမင့္၊ ဆရာမဂ်ဴးတုိ႔နဲ႔ တရင္းတႏွီး ေတြ႔ဆုံခြင့္ရတဲ့အျပင္ ဆရာတုိ႔နဲ႔ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံမ်ားပင္ ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာတုိ႔ (၃)ဦးစလုံးမွာ အင္မတန္ေဖာ္ေရြၿပီး အင္မတန္မွကုိ ေလးစားခ်စ္ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြပါ။ သူတုိ႔ကုိယ္မွာ အတၱမာန္မာန၊ ဂုဏ္ပကာသနစတဲ့အရာေတြ အနဲငယ္စုိးစဥ္းမွ်မရိွတာ သူတုိ႔ရဲ႕ ပကတိေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေနတဲ့ အမူအရာကုိ အကဲခတ္ၾကည့္မိကတည္းက သိသာေနပါတယ္။ ဆရာတုိ႔နဲ႔ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ ခဏအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စာႏွင့္ေရးျပလုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ပင္ အတုိင္းမသိေလးစားျခင္း၊ အားကုိးျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္းစတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ တစ္ကယ္လုိ႔သာ ဆရာတုိ႔ အနားမွာ တပည့္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခြင့္သာရိွခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခြင့္အေရးကုိ ကၽြန္ေတာ္လက္လႊတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ (စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လုိ႔ပဲေျပာေျပာ၊ ရူးတယ္လုိ႔ပဲထင္ထင္ပါ။) ဆရာတုိ႔ရဲ႕ေမြးစားသားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါဘိလုိ႔ စိတ္ထဲကေန အႀကိမ္ႀကိမ္တမ္းတေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္ကုိ လူေတြသိရင္ ရယ္စရာမ်ားျဖစ္ေနမလား။ လူေတြရယ္ရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာနဲ႔ ပါတ္သတ္လာရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိပ္ရူးသြပ္ခဲ့ဘူးတာကုိး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝမွာ ဒီအရာေတြနဲ႔ ေတ့လြဲေလးေတြ လြဲခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဆႏၵနဲ႔ဘဝ တစ္ထပ္တည္း မက်ခဲ့လုိ႔ မိမိလုိခ်င္တဲ့အရာေတြနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးက အဲဒီ့လြဲေခ်ာ္မႈေတြဟာ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ထပ္မံမလြဲေခ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ အက်ယ္ခ်ဲ႕ဖြဲ႕ဆုိမယ္ဆုိရင္ ဝထၳဳတုိတစ္ပုဒ္ (ဒါမွမဟုတ္)ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားႏုိင္ေလာက္တယ္။

စံလင္းထြန္း

မေလးရွား ပီနန္ကၽြန္းအား အေဝးမွ ရႈျမင္ေတြ႔ရပုံ