ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ကၽြန္ေတာ့္စာ (၂)

ဒီႏွစ္သႀကၤန္ကေတာ့ တစ္ေျမျခားေနေပမယ့္ ေရာက္ရာဘဝရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ဆုိတာႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပါဝင္ဆင္ႏႊဲဖုိ႔အသင့္ပါပဲ။ မေလးဘေလာဂ့္ဂါတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ဆုိဒ္ေတြမွာေတာ့ သႀကၤန္လုပ္မယ့္ရက္နဲ႔ ေနရာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ႀကဳိတင္သတ္မွတ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာေပးထားတာေတြ႔ရတယ္။ စိတ္ဝင္စားမိတာ တျခားမဟုတ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြပါမယ္။ ဘယ္ျမန္မာလူငယ္အဖြဲ႕က ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆုိတာေတြပါ။ အဓိက သတိထားၾကည့္မိတာ ဂီ္တအသုိင္းအဝုိင္းအေၾကာင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ဂီတအေၾကာင္းၾကားရင္ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ သီခ်င္းသံကေလးက နားထဲမွာ လာျမဴးမျပနဲ႔ ေခါင္းမလႈပ္ရရင္ေတာင္ ေျခေထာက္က အုိတုိမက္တစ္ စည္းခ်က္လုိက္မိၿပီးသား။ တစ္ခါတစ္ေလမွာဆုိရင္ တစ္ေယာက္တည္းတင္ သီခ်င္းေတြနားေထာင္ရင္း ဂီတာတစ္လက္နဲ႔ အရူးအေပါျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ရူးတာပဲလုိ႔တခ်ဳိ႕က ထင္ျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း သူတုိ႔ဝါသနာနဲ႔သူတုိ႔ ရိွမွာပဲကုိး။ ကုိယ့္ဖီးသူ႔ဖီးကတူတာမွမဟုတ္တာ။ ကဲကဲ ဒါေလးေတြ ခဏေခါက္ထား။

အခုရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အာသီသေတြက ဂီတအေၾကာင္း။ ဂီတအေၾကာင္းဆုိတာထက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂီတအရူးေရာဂါ။ အရင္ကတည္းက ကုိယ္တုိင္ဝင္ႏႊဲခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္အလမ္းမသာခဲ့လုိ႔ လြဲခဲ့ရတဲ့ပြဲေပါင္းက မနဲလွေတာ့။ စိတ္ကူးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရူးတယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕ထင္မိၾကမွာအမွန္ပဲ။ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ မင္းေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ ...ကုိယ့္ဘဝကုိယ္နားလည္စမ္းပါလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က ေဝဖန္ေထာက္ျပခဲ့ၾကတာေတြရိွသလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကုိပဲ အသည္းအသန္ဦးစားေပးရမယ့္ဘဝဆုိေတာ့ဗ်ာ...အင္း ...ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြ ရင္ထဲမွာ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့ခ် ...ဆႏၵေတြကုိ အသာအယာခဝါခ်ုခဲ့ရတယ္။

တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာဆုိတာထက္ အတီးအမႈတ္ကုိပဲ ဝါသနာပုိပါသူပါ။ သရုပ္ေဆာင္အလုပ္ကေတာ့ ဒီတစ္သက္ စိတ္မကူးဝ့ံပါဘူးဗ်ာ။ ပါရမီလည္းမရိွပါဘူး။ အဆုိေတာ္မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အသံေၾကာင့္ အဆုိေတာ္ဆုိတာလည္း မမွန္းေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘက္က ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ကုိယ့္ထက္ အသံမေကာင္းတဲ့သူေတြေတာင္ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္ရင္ စီးရီးေတြ တစ္ေခြၿပီး တစ္ေခြ ထုတ္ေနၾကေလေတာ့ ပါရမီပုိင္းအရ၊ အရည္အခ်င္းပုိင္း၊ ဝါသနာပုိင္းအရ သူတုိ႔ထက္သာလုိ႔ အားမငယ္ပါဘူး။ ေလ့က်င့္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ေငြရိွမွ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းပုိမ်ားတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ အဆုိေတာ္ဘဝကုိ စိတ္ကူးမယဥ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အသံက အလယ္အလတ္အတန္းအစားထဲက ရိွေနမယ္လုိ႔ယုံၾကည္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အတီးအမႈတ္ကၽြမ္းက်င္သူ(ဒါမွမဟုတ္) အဆုိေတာ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေလတစ္လုံးမုိးတစ္လုံး အေျပာႀကီးလွလြန္းတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျမင္မိျပန္တယ္။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္မကုိက္ခဲ့ပါဘူး။ ကံၾကမၼာကလည္း မ်က္ႏွာသာမေပးတဲ့အျပင္ အခြင့္အေရးဆုိတာလည္း တစ္စက္ကေလးမွ ကုိယ့္ဘက္မွာ မရိွခဲ့ေလေတာ့ ဝါသနာကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္မေပးခဲ့တဲ့ မိဘကုိ တစ္ခ်ိန္က အျပစ္ေတာ္ေတာ္တင္မိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တရခဲ့ပါၿပီ။ ဆႏၵနဲ႔ဘဝ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ထပ္တည္းမက်ဘူးဆုိတာေလ။

ဂီတအသုိင္းအဝုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ဂီတအရာမွာေရာ အေတြ႔အႀကဳံ၊ ဗဟုသုတ၊ အခြင့္အလမ္းစတဲ့အရာမွာ ေရာ အားသာခ်က္ရိွတဲ့သူေတြ၊ ေလးစားရတဲ့သူေတြက မနဲမေနာ (ကုိယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္မွာေရာ)ရိွေန၊ ႀကဳံေတြ႔ေနရလုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ေအာက္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း က်ားကုတ္က်ားခဲ တက္လွမ္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြကလည္း တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းေတြ အေတာ္ရႈပ္ေထြးသြားခဲ့တယ္။ ဒီ့ေနာက္ပုိင္း ကြန္ပ်ဴတာလုိင္းဘက္ကုိလည္း မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး အေတာ္ကုိပဲ ေလ့လာလုိက္စားမိခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမဟုတ္ေသးပါဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိတာက လူ႔ေလာကအတြက္ အက်ဳိးျပဳေပးႏုိင္သူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေသးဘူးလုိ႔ေျပာရင္ ပုိတိက်မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ အဘဆရာႀကီး မင္းသိခၤရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္စာအုပ္ထဲက စာသားတခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္အမွတ္ရေနမိတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ဆုိတာ အလြယ္တကူရွာမေတြ႔ႏုိင္ဘူးတဲ့။ ကုိယ္က အေလာတႀကီးရွာေဖြၿပီး လုပ္ကုိင္ေပမယ့္လည္း နည္းမမွန္ဘူးတဲ့။ အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာစဥ္းစား ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္ဆုိတာပဲ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီးၿပီးေတာ့လည္း ၾကာခ်င္ၾကာသြားမွာပဲတဲ့ေလ။ အဲဒီ့စကားဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေသြးထြက္ေအာင္ကုိ ဒက္ထိမွန္လြန္းလွပါတယ္။ ႏွစ္ေတြခ်ီရုံဘယ္ကမလဲ ဆယ္စုႏွစ္စာေလာက္ေတာင္ရိွသြားၿပီ။

ဘယ္သူမွမသိလုိက္ေပမယ့္ ဟုိတေလာက ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားေစတဲ့အထိပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးတာေတြ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လုိက္ရတယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေဆးရုံမတက္ရတယ္။ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဖိဖိစီးစီး စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ အရမ္းႏွစ္ထားၿပီး ေရးေနခဲ့တာ ဟုိးဘက္ကုိလြန္သြားပါတယ္။ နည္းလမ္းမက်နေသးတဲ့အတြက္ ႏွလုံးသားက အလုိလုိ နာက်င္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း စူးစူးၿပီးေအာင့္ေအာင့္လာတယ္။ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ ရက္ဆက္ျဖစ္လာတာ။ ေနာက္ဘယ္ဘက္ရင္ဘက္တစ္ျခမ္းလုံး ထူပူၿပီးေတာ့ကုိ ေအာင့္လာတာ။ စူးေနတာ။ အဲလုိ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ေဆးဆရာဝန္နဲ႔ ျပၾကည့္မွဆုိၿပီး သြားျပရပါေတာ့တယ္။ ဆရာဝန္က သူေမးခ်င္တာေလးေတြ ေမးၿပီး ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔တဲ့။ စိတ္ကုိခ်ဳပ္တည္းမထားနဲ႔၊ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖစ္ေစတာေတြကုိ မေတြးဖုိ႔ မွာၿပီး တစ္ပါတ္စာ ေသာက္ေဆးေပးလုိက္တယ္။ အဲသည့္ေသာက္ေဆးနဲ႔ပဲ ကုယူခဲ့ရတယ္။

ကုိယ့္စိတ္ကေကာ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးဘက္ကုိ အာရုံမစုိက္ဘဲ ေနၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြရွာၾကံေနလုိက္ခ်ိန္မွာ သက္သာသြားတယ္။ နဲနဲအာရုံစုိက္မိတာနဲ႔ ျပန္ျပန္ေအာင့္လာတယ္။ နာက်င္လာတယ္။ ဒါက တစ္ကယ့္ကုိ ကုိယ့္ေတြ႕မုိ႔ ဒိမွာ ခ်ေရးျပရျခင္းပါ။ ဝါသနာပါၿပီး အလြန္အကၽြံ႕ႀကဳိးစားေနသူမ်ား ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ အလြန္အကၽြန္မလုပ္မိၾကေစဖုိ႔ ကုိယ့္ေတြနဲ႔ သင္ခန္းစာေတြ ေပးလုိက္ျခင္းပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ အဲေလာက္အထိနက္ရႈိင္းစြာ ခံစားသြားတတ္ၿပီလားဆုိတာ မေဝခြဲတတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကဗ်ာေရးတာေတြလည္း နားထားပါဦးမယ္။ အဲဒီ့ေရာဂါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္ ေသာ့ခ်က္ကုိ ရွာေတြ႔ထားပါၿပီ။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း ဝမ္းသာစရာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဝါသနာကုိ မစြန္႔လႊတ္ရင္ အသက္တုိဖုိ႔ပဲရိွေတာ့တယ္ေလ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွလုံးသားက ရင္က်က္မႈဘက္ကုိလည္း အစပ်ဳိးစျပဳေနပါၿပီ။

အႏုပညာနဲ႔ပါတ္သတ္လုိ႔ ပန္းတိမ္မတတ္ခင္ ေရႊခုိးသင္ ဆုိတဲ့စကားပုံတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ့္လုိလူစားမ်ဳိးအတြက္ထားခဲ့တာမ်ားလား။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အရိွအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ေရႊခုိးသင္ခ်င္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ဝါသနာအရ ဂီတတုိ႔ ကဗ်ာစာေပတုိ႔မွာ ရင္ခုန္ၿပီးေနခဲ့ရတာမုိ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္တတ္သေလာက္ေတာ့ အမ်ားရဲ႕ေရွ႕မွာ ရင္ထဲကအႏုပညာေတြ ထုတ္ျပေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ရခ်င္တာပါပဲ။ မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ ဆရာႀကီး ဒီဇုိင္းလုိက္ဖမ္းၾကည့္ခ်င္တာလုိ႔ဆုိရင္လည္းရပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပြဲထုတ္ၾကည့္ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ လြဲခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြကလည္းမနဲ။ သူမ်ားတကာ ကုိယ့္လုိရြယ္တူေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာတူသင္ခဲ့တဲ့သူေတြ စင္ေပၚေရာက္သူေရာက္ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေအာင္ျမင္ၿပီး ခရီးေပါက္သူေတြေပါက္ေနၾကခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြက ဟုိတစ္စဒီတစ္စ တုိးလုိ႔တန္းလန္းေတြကလည္းမနဲ။ ၿပီးအသက္က တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္သာႀကီးလာတယ္။ ဘာမွ မယ္မယ္ရရေအာင္ျမင္တာတစ္ခုမွမရိွခဲ့။ ေမြးေန႔နားနီးခါမွ ညည ကုိယ့္နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး အေသအခ်ာစဥ္းစားဆင္ျခင္မိတုိင္း သံေဝဂတရားေတြက ပုိပုိမ်ားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အရည္မရအဖတ္မရ ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ေပါ့ပါးသြားလုိ႔သြားျငား ပုိစ့္ေရးၿပီး ့တင္လုိက္မိပါတယ္ဗ်ာ ...။

ေလာေလာဆယ္ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရိွ ကဗ်ာေရးျခင္း၊ စာေရးျခင္းမ်ား နားထားပါဦးမယ္ဗ်ာ ...။ ဝါသနာတူညီေသာ၊ ခံစားခ်က္ျခင္း နီးစပ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔ ေရစက္မကုန္ေသးရင္ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ျပန္ဆုံၾကဦးမွာပါလုိ႔...။

ျဖဴစင္ေသာေမတၱာျဖင့္
စံလင္းထြန္း