Sunday, April 25, 2010

ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာ ကၽြန္ေတာ့္စာ (၃)


လတ္တေလာ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ရင္ထဲမွာ ျပြတ္သိပ္ေအာင္ခံစားေနရတာေတြက မ်ားလြန္းေနေတာ့ ေရးခ်င္တာေတြကလည္း မ်ားလာပါတယ္။ မ်ားပါတယ္ဆုိမွ အြန္လုိင္းေပၚကုိ မေရာက္မျဖစ္တာၾကာၿပီး ဒီေန႔ပဲ အင္တာနက္ဆုိင္ကုိ လာထုိင္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္လုိက္ရတဲ့သတင္းေတြနဲ႔ ဘေလာဂ့္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚက သူသူကုိယ္ကုိယ္ခံစားခ်က္ကေလးေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ေစတနာေလးေတြကုိ အတုိင္းသားေတြ႔ျမင္လုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ခံစားရလုိ႔ ေရးခ်င္လာတဲ့စကားလုံးေတြက တျဖည္းျဖည္းပုိၿပီး အုံၾကြလာမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ေရးျပခ်င္တာေတြကလည္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ထုံးစံအတုိင္း သုံးစြဲေနက် ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ရဲ႕ေနာက္မွာ အမွတ္စဥ္ေတြတပ္ၿပီး ပုိစ့္တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေရးတင္လုိက္မိပါတယ္။


ေလာေလာဆယ္ ေျပာခ်င္၊ ေရးျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ဟုိတစ္တုိ႔ ဒီတစ္တုိ႔နဲ႔ ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာေတြပါပဲ။ အခုလုိမ်ဳိး ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကုိယ့္အျမင္၊ ကုိယ့္အထင္၊ ကုိယ့္ဘဝင္ေတြကုိ စိတ္တုိင္းက်ဦးစားေပးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးေနခြင့္ရတာကုိပဲ အလုိလုိႏွစ္ၿခဳိက္စြဲလန္းေနမိတယ္။ အဲသည့္လြတ္လပ္မႈဟာ ဘာနဲ႔မွလဲယူလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ လြတ္လပ္တယ္ဆုိေပမယ့္လည္း အကန္႔အသတ္ေတာ့ရိွရတာေပါ့ေလ။ လြတ္လပ္တယ္ဆုိၿပီး ေရးခ်င္တုိင္းလည္း ေရးလုိ႔မရပါဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာေနထုိင္ေနသေရြ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြကလနားေတြ အၾကား သြားတတ္၊ လာတတ္၊ ေနတတ္၊ ထုိင္တတ္၊ ေျပာဆုိတတ္ဖုိ႔လည္း လုိတာေပါ့။ ဆုိလုိတာက ဘေလာဂ့္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာေရးတင္လုိ႔ရေပမယ့္ ကုိယ္ကေရးခ်င္တာေတြ စြတ္ေရးၿပီး ကုိယ္ေရးတဲ့စာဟာ ကုိယ့္အတြက္လည္း အက်ဳိးမရိွဘူး။ စာဖတ္သူအတြက္လည္း အက်ဳိးမျပဳဘူးဆုိရင္ အဓိပၸါယ္မရိွတဲ့လုပ္ရပ္ကုိ လုပ္ေနသလုိမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီးအဲသည့္လုိစာမ်ဳိးကုိ ေရရွည္က်ရင္ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ေပးၿပီးလာဖတ္မွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ ဘာတစ္ခုမွမရတဲ့အျပင္ သူ႔ဘက္ကေတာင္ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆေပးလုိက္ရသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာမုိ႔ပါ။ ေလာကမွာသူဖုိ႔ ကုိယ့္ဖုိ႔၊ အမ်ားဖုိ႔ဆုိတာေလးေတြေတာ့ ထားေပးရပါတယ္။ ကုိယ္ခ်ည္းေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ဘုိ႔တစ္ဘုိ႔တည္းတင္ ၾကည့္လုိ႔မရပါဘူး။ ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြလည္းရိွတာပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကမာၻႀကီးထဲက လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္နဲ႔ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာလည္း ဘေလာ့ဂ္စည္းကမ္းေတြရိွသင့္တယ္လုိ႔ ေအာင့္ေမ့မိပါတယ္။ စည္းကမ္းဆုိတာထက္ ကုိယ္ေရးတဲ့စာဟာ အမ်ားအတြက္ အသိတစ္ခုခု (သုိ႔တည္းမဟုတ္) တစ္စုံတစ္ခုေကာင္းက်ဳိးျပဳ သက္ေရာက္သြားေစခ်င္တာပါပဲ။ ဆုိေတာ့ကာ... ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာေလးေတြက ဟုိတစ္ပုိင္းဒီတစ္ပုိင္းနဲ႔ ေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာ၊ ေပးခ်င္တဲ့အသိတစ္စုံတစ္ရာ ေရာေထြးမႈေလးေတြ ရိွေကာင္းရိွေနႏုိင္တာမုိ႔ စာဖတ္သူကုိ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ ခ်ျပတဲ့အခါမွာ ဇာတ္လမ္းထဲကေနတစ္ဆင့္ မက္ေဆ့ခ်္ေတြေပးတာမ်ဳိး (ဥပမာ-ဝထၳဳတုိတစ္ပုဒ္ေရးၿပီးေပးတာ) ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာနဲ႔ေရးေျပာတာ၊ အက္ေဆးလုိလုိ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕စာေတြ အရွည္ႀကီးေရးၿပီး ေပးလုိက္တာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘဲ တုိက္ရုိက္ပဲ ခ်ေရးျပခ်င္လာေတာ့တယ္။

ဒီလုိေရးသားရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းမွာလည္း မိမိကုိယ္ကုိယ္ယုံၾကည္မႈနည္းလုိ႔လည္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္ေရးေနစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ ဖတ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မေရးတဲ့စာဖတ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ သူတုိ႔က တစ္ခါတစ္ေလျပန္ေျပာတယ္။ နားမလည္တဲ့စာေၾကာင္းေလးေတြ၊ ဥပမာ ကဗ်ာေလးေတြထဲကျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ။ ဘာကုိဆုိလုိတာလဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲစသျဖင့္ ျပန္ျပန္ေမးတတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ဒီမွာပဲ အလုပ္အတူတူလုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ ဘေလာဂ့္ေရးတဲ့သူအခ်င္းခ်င္းကေတာ့ စာေရးသူက ေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာကုိျပန္ဖတ္ရတာမုိ႔ အေတြးအျမင္ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ ကုိယ္ေပးခ်င္တာကုိလည္း သူ႔ဘက္က နားလည္မႈနဲ႔ ရေအာင္ယူသြားတတ္ၾကတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာကုိဖတ္ရတာ အခက္အခဲသိပ္မရိွဘူးေပါ့ဗ်ာ။

အခက္အခဲျဖစ္ေနတာက စာဖတ္သူေတြခ်ည္းသက္သက္အပုိင္း။ သူတုိ႔က်ေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရိွတတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျမင့္လြန္းသြားတဲ့ စာေတြကုိ မလုိက္ႏုိင္ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕က နိမ့္လြန္းရင္လည္း ရုိးတယ္ဆုိၿပီး ၿငီးေငြ႕သြားတတ္ၾကေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း နေဝတိမ္ေတာင္ေတြ ျဖစ္သြားတတ္ၾကေတာ့ ေရးရတဲ့သူကလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အေရးသမားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ျပန္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုိက္ညိွေပးဖုိ႔မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတြးရွင္း၊ အေရးရွင္းဖုိ႔ဆုိတာကုိေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ အၿမဲတမ္းထည့္ထားၿပီး ေရးပါတယ္။ ဒါကုိဖတ္တဲ့သူက နားမလည္ဘဲျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ကုိယ့္အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ပဲေပါ့။ စားမ်ားမ်ားေရး၊ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရုံပဲရိွတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာတစ္ပုဒ္လုံးထဲက တစ္ေၾကာင္းပဲရရ၊ ႏွစ္ေၾကာင္းပဲရရ သူ႕အတြက္က်န္ႏုိင္သမွ် က်န္ေအာင္ေတာ့ ထုိးထည့္ေပးရမွာ ကုိယ့္တာဝန္ပါ။

သာမန္အားျဖင့္ ဝထၳဳတုိ၊ အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါးစသျဖင့္ ရသစာေပမ်ားကုိ အေလးထားေရးသားတာဟာ အခ်ိန္အလုံအေလာက္ေပးႏုိင္၊ ေရးႏုိင္၊ ေတြးႏုိင္သူေတြအတြက္ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဖတ္တဲ့သူကလည္း အခ်ိန္ေပးႏုိင္ဦးမွျဖစ္မွာကုိး။ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာသုံးသပ္ၾကည့္မိသေလာက္ အင္တာနက္ဆုိတာ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြအမ်ားစုပဲ သုံးစြဲႏုိင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလုိ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြကလြဲလုိ႔ နယ္ဘက္ေတြ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈ အလြန္အားနည္းပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္လုိေနရာမွာေတာင္ အင္တာနက္ဆုိတာ လူတုိင္းမသုံးတတ္ၾကေသးပါဘူး။ သုံးတဲ့သူအမ်ားစုဟာလည္း ခ်က္တင္ထဲမွာ အက္ရွင္ေတြလုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတာ့ အင္တာနက္ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ဆုိၿပီး ပုိစ့္တစ္ပုဒ္ေရးတင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ဟာသလုိေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာစမွတ္ျပဳလာၾကတာေတြပင္ရိွပါတယ္။ အင္တာနက္ လင္ရွာဘက္တဲ့။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ အင္တာနက္မွာထုိင္ၿပီး တစ္ကယ့္ကုိ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြကုိ ေလ့လာလုိက္စားေနတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြလည္း အမ်ားအျပားက်န္ရိွပါေသးတယ္။ ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းတဲ့အေပ်ာ္တမ္းေတြနဲ႔ ခ်က္တင္ဆုိတာေတြရဲ႕လႊမ္းမုိမႈေအာက္မွာဆုိေတာ့ တစ္ကယ္ေလ့လာလုိက္စားသူက ရွားေတာ့ရွားလာပါတယ္။

အြန္လုိင္းဆုိတာ စာမဖတ္တတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမပါဘူး။ ပွ်မ္းမွ်အားျဖင့္ အင္တာနက္သုံးစြဲသူ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ဟာ အနည္းဆုံး ျမန္မာစာေလာက္ကုိေတာ့ ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ျပန္ျပန္ေမးတာ ခဏခဏႀကဳံရဖူးပါတယ္။ အရင္ကဆုိရင္ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ အင္တာနက္ဆုိင္မွာ ဆုံျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔က အင္တာနက္မွာ အီးေမလ္းပုိ႔တာ၊ သတင္းဖတ္တာေတြလုပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြဖတ္ရင္း သူတုိ႔နားမလည္လုိ႔ ဒီစာရဲ႕အဓိပၸါယ္က ဘာကုိဆုိလုိတာလဲဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာလာေမးတာ ကုိယ္ေတြ႔ပါ။ ခ်င္းလူမ်ဳိးတင္မကပါဘူး။ ဒီေရာက္မွ ျမန္မာျပည္ကေန အလုပ္ရွာထြက္လာတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုံေအာင္ ေတြ႔ႀကဳံဆက္ဆံရဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ ျမန္မာစကားကုိပဲ သုံးစြဲၾကေတာ့ တခ်ဳိ႕စကားဝဲဝဲနဲ႔ေျပာတာ မနဲကုိနားေထာင္ယူရတယ္။ စကားဝဲသလုိ စာဖတ္တာ၊ နားလည္တာခ်င္းလည္း ကြဲလြဲျပန္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ၿပီးတခ်ဳိ႕ေတြက ရယ္စရာဟသလုိမ်ဳိး၊ အခ်စ္ဝထၳဳဆန္ဆန္လုိမ်ဳိးေတြကုိ ပုိၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္သက္စြာဖတ္ရႈေလ့ရိွတယ္။ ဒါကတစ္ပုိင္းပါ။ စီးပြားေရးအရဆုိရင္းလည္း ျမန္မာျပည္မွာ အခ်စ္ဝထၳဳ၊ ဟာသ၊ ဂမီၻရဝထၳဳစတာေတြပဲ ေအာင္ျမင္တာမ်ားပါတယ္။ စာဖတ္သူတစ္ဘဝလုံးအတြက္ အက်ဳိးရိွသြားေစမယ့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာနည္း၊ ေလာကမွာ ေနနည္းထုိင္နည္း၊ ဘဝအတြက္ ဒႆနလမ္းညႊန္စတာမ်ဳိးေတြ၊ အေတြးအျမင္ဗဟုသုတရေစမယ့္ အသိပညာေပးစာေပမ်ဳိးေတြ၊ နည္းပညာစာအုပ္ေတြက ေစ်းကြက္ထဲမွာ အထက္ကေျပာတဲ့ ဝထၳဳေတြေလာက္ မထုိးေဖာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါဟာ လူ႔သေဘာသဘာဝ လူတုိ႔ဆႏၵကဘာလဲဆုိ အတုိင္းသား ျမင္ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ စာေပကုိ ေငြေၾကးနဲ႔ တန္ဖုိးျဖတ္ၿပီးေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ ေရးတဲ့အခါမွာ ေငြေၾကးဆုိတာထက္ သူတုိ႔အေရးကုိ အေလးထားၿပီးေတာ့ ေစတနာဗရပြနဲ႔ ေရးေလ့ရိွတတ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေငြ(၁၀၀၀ိ/-)ေလာက္ေပးၿပီး တစ္ဘဝလုံးအတြက္ အက်ဳိးရိွမယ့္စာအုပ္ကုိ ဝယ္ဖတ္ဖုိ႔က်ေတာ့ ႏွေျမာတြန္႔တုိေနတတ္ၾကၿပီး ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး မေရရာတဲ့ ေလာင္းကစားလုိဟာမ်ဳိးေတြကုိ လူတခ်ဳိ႕ သိသိႀကီးနဲ႔ ဥေပကၡာျပဳၿပီး လုပ္ေနၾကတာ အံၾသမိပါတယ္။ စာအုပ္စာေပလူ႔မိတ္ေဆြဆုိတဲ့ ေဝါဟာရရဲ႕ တန္ဘုိးကုိ ကုိယ္တုိင္သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့ရတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ စာအုပ္ေတြ လမ္းမွာေတြ႔ေတြ႔၊ ေစ်းမွာေတြ႔ေတြ႔၊ ခရီးသြားရင္းျဖစ္ေစ ဘူတာရုံမွာ၊ ကားဂိတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ေတြ႔ရင္ ရိွစုမယ့္စု ေငြေလးေတြနဲ႔ ဝယ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒီလုိဝယ္ဖတ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ နေဘးနားက ပါလာသူတခ်ဳိ႕က မင္းကလည္းကြာ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ၿပီးဘာလုပ္မွာလဲ ဝါးစားလုိ႔ရလား။ အလကားသတ္သတ္ကြာ ကုိယ္လည္း လုိက္လုပ္ႏုိင္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလဲမင္းက အဲဒါေတြထဲကအတုိင္း လုိက္လုပ္မလုိ႔လား မင္းရူးသြားလိမ့္မယ္ စသျဖင့္ စိတ္ပ်က္စြာေဝဖန္ေျပာဆုိခံရတာေတြ မၾကာခဏ ႀကဳံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲသည့္အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာထဲရိွတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ထုတ္ျပေနလည္း အပုိမုိလုိ႔ အသာၿငိမ္ခံေနခဲ့ရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ႀကဳံးဝါးခဲ့တာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိလာမွာပါေပါ့ေလ။ ထားပါအုံး ဒါေတြ ...။

ဆုိေတာ့ကာျဖင့္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္မွာ၊ အင္တာနက္ထဲမွာ အမ်ားဆုံး ေလ့လာလုိက္စားေနၾကတာက အေပ်ာ္တမ္းဖတ္စာ၊ အေပ်ာ္တမ္းဂိမ္းကစားျခင္း၊ အေပ်ာ္တမ္းရည္စားထားျခင္း၊ အေပ်ာ္တမ္းခ်က္တင္ထုိင္ျခင္း စတဲ့စတဲ့ အေပ်ာ္တမ္းဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္မွာေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ ေပ်ာ္တာလည္းေပ်ာ္ပါ။ မတားလုိပါ။ တားပုိင္ခြင့္လည္းမရိွပါ။ သုိ႔ေသာ္ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ ႏုိင္ငံအတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ က်ရာေနရာကေန အသီးသီးေနရာယူ တာဝန္ေတြကုိယ္စီကုိ ထမ္းေဆာင္ၾကမယ့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြအတြက္ ခ်င့္ခ်ိန္ေစလုိတာပါပဲ။ တုိင္းျပည္ႀကီးဘယ္ေလာက္တုိးတက္ သာယာဝေျပာခ်င္ပါတယ္ပဲ ေျပာေနေန ကုိယ့္တုိင္းျပည္က ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတေတြဟာ သူမ်ားတကာႏုိင္ငံေတြထက္ အမ်ားႀကီးေနာက္ေကာက္က်ေနရင္ ေနာင္လာမယ့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂါတ္ဟာလည္း ဒုံးရင္းဒုံးရင္းပဲျဖစ္ေနဦးမွာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္တခ်ဳိ႕က ဒါဆုိ ...က်ဳပ္တုိ႔လည္း ေခတ္လူငယ္ေတြပါ အခုေျပာသလုိေတာ့ မဆုိးရြားေသးပါဘူး၊ ဒီေလာက္ေတာ့သိပါတယ္ .. တတ္ပါတယ္ ...ဘာရယ္ညာရယ္ဆုိၿပီး ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ေတာရုံတတ္ရုံတင္ကုိ အဟုတ္ထင္မွတ္ေနၿပီး ေဇာတကေတြ တက္ခ်င္တက္လိမ့္မယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္တည္းတင္ ေတာ္တတ္ေကာင္းမြန္ၿပီး ထူးခၽြန္ေနလုိ႔မရပါဘူး။ တုိင္းျပည္အေရးကိစၥမ်ဳိးေတြမွာက်ေတာ့ ငါမွငါေတာ္ ငါပဲသိငါပဲတတ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္အတၱ၊ ကုိယ့္မာနေတြကုိ ခဝါမခ်ႏုိင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ အဲသည့္ကိစၥေတြမွာ ပါဝင္လုပ္ကုိင္လုိ႔ ရရုိးထုံးစံလည္းမရိွပါဘူး။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖုိ႔ ကိစၥေတြမွာဆုိရင္ အမ်ားနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြမႈရိွတတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စည္းလုံးညီညြတ္မႈရိွဖုိ႔လုိပါတယ္။

ဒါေတြေျပာေနရတာကုိပဲ တခ်ဳိ႔က စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတာပဲလုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္ရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ရိွတဒဂၤကုိမၾကည့္ပါဘူး။ ေရရွည္ကုိေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ဘဲ ဝင္ေျပာေနရျခင္းမဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ တုိင္းခ်စ္၊ ျပည္ခ်စ္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတာ့ အနည္းဆုံး ရိွသင့္တယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။ ကုိယ္ေနထုိင္မယ့္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္အတြက္၊ ကုိယ့္မိသားစုရိွတဲ့တုိင္းျပည္၊ ကုိယ့္ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားရိွတဲ့တုိင္းျပည္မုိ႔ ကုိယ္နဲ႔ဆုိင္လုိ႔ေျပာရျခင္းပါ။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ အင္မတန္မွ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေဝဖန္ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ေတာ္တယ္ဆုိတာေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ခ်ည္းေတာ္ေန၊ တတ္ေနရုံနဲ႔မၿပီးပါ။ ကုိယ္ေတာ္သလုိ သူမ်ားေတြေတာ္ေအာင္၊ တတ္ေအာင္ နားလည္လာေအာင္ ျပန္လည္သင္ျပေပးႏုိင္ လမ္းျပေပးႏုိင္ပါမွ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အဖုိးထုိက္တန္တဲ့ လူေတာ္လူေကာင္းလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စာေရးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ မထိန္ခ်န္ဘဲေဝဖန္ေျပာဆုိရရင္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူေကာင္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူကညံ့ေနတတ္ေသးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေကာင္းဘဲ ေတာ္ေနတဲ့ ေနရာလုိဟာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွေနတတ္တာဆုိေတာ့ လူေတာ္လူေကာင္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္လားလုိ႔ ေမးရင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ လူတုိင္းလည္း ဒီလုိပဲ ျဖစ္ခ်င္ၾကမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာေတာ့ မႀကဳိးစားခ်င္ၾကေတာ့တာ လူတုိင္းနီးပါးပါ။


လူကေတာ္ေပမယ့္ စာရိတၱပုိင္းဆုိင္ရာမွာ ညံ့ဖ်င္းေနရင္ လူေကာင္းစာရင္းမဝင္ျပန္ပါဘူး။ လူကကုိယ္က်င့္သိကၡာေကာင္းမြန္ၿပီး ရုိးသားတဲ့ လူရုိးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ ဗဟုသုတ မၾကြယ္ဝရင္ လူေတာ္တစ္ေယာက္စာရင္း မဝင္ႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူေတာ္တုိင္းလည္း မေကာင္းပါ။ လူေကာင္းတုိင္းလည္း မေတာ္တတ္ၾကပါ။ လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္း ႏွစ္မ်ဳိးစလုံး ျပည့္စုံတာရွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာလည္း သည္လုိ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ အမ်ားအျပား ေပၚထြန္းလာေစခ်င္တာ စိတ္ေစတနာ အရင္းအမွန္နဲ႔ပါပဲ။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ တစ္ဘက္တစ္လမ္းကေန လူငယ္ေတြအတြက္ လမ္းညႊန္ျပသေပးခ်င္ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း လူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ အားထုတ္လ်က္ပါ ...။

(လက္က်န္စကား ။ ဒီကေန႔ အင္တာနက္ဆုိင္မွာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္မုိ႔ ပုိစ့္ႏွစ္ပုဒ္ ဆက္တုိက္တင္လုိက္ပါတယ္။ ျပန္ခါနီးမွာ အျပင္ကမုိးေတြရြာေနေသးေတာ့ မုိးရြာတာေစာင့္ရင္း ေရးလက္စ draft saved လုပ္ထားတဲ့ ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာကုိ ဆက္ၿပီးေတာ့ အၿပီးသတ္ေရးလုိက္မိတာနဲ႔ တစ္ခါတည္း တင္ခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြလည္ၿပီး စာေတြဖတ္ဖုိ႔အခ်ိန္ထက္ ကုိယ္ေရးခ်င္တဲ့ စာေတြေရးႏုိင္ဖုိ႔အခ်ိန္ကုိ ဦးစားေပးေရးလုိက္ရတဲ့အတြက္ အစ္ကုိအစ္မ၊ ညီညီမမ်ားကုိ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ တခ်ဳိ႕ဘေလာ့ဂ္ေတြေတာ့ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။)
ေမတၱာမြန္ျဖင့္
စံလင္းထြန္း

7 comments:

ကိုေဇာ္ said...

အေတြးတူတယ္ဗ်ာ။
ဘာမဟုတ္တာေတြ ခ်က္တင္ ၊ မဟုတ္တဲ႔ ဆိုက္ ၊ ပံု ၊ ဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္ေနမဲ႔ အစား. . .
ကိုယ္႔အတြက္ တစ္ခုခု ရသြားႏိုင္တဲ႔ ေနရာေလးေတြမွာ စာဖတ္ေစခ်င္တယ္။
ေရးသူေတြကိုလည္း အရည္မရ ၊ အဖတ္မရေတြ မေရးေစခ်င္ဘူး။
က်ေနာ္႕ အေတြးေျပာတာပါ။

ျမတ္မြန္ said...

ကိုစံလင္းထြန္း တင္ၿပသြားတာ ေကာင္းပါတယ္..။
ပစၥည္းတစ္ခုကို တန္ဖိုးထားတက္ တာခ်င္း မတူသလိုေပါ႔။။ တန္ဖိုးကို နားလည္မွ တန္ဖိုးရွိမွန္းသိႀကတာပါ..

ခက္ခက္ခဲခဲႀကားမွ အင္တာနက္ သံုးရတဲ႔ ..
ကိုစံလင္း အဆင္ေၿပပါေစေနာ္..။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

စံလင္းေရ...စံလင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚ အသိတရားေတြက တန္ဖုိးရွိလွပါတယ္...လူငယ္တုိင္း အဲဒီလိုသာ အသိတရားေတြရွိၾကရင္ၿဖင့္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ...ဒါေပမယ့္လည္းေလ...လူတုိင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ဆုိတာ ရွိတယ္ဆုိတာ အမွန္ပါပဲ...ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ အမွားမကင္းႏုိင္ေသးတာဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကိုမွ အၿပစ္တင္ အၿပစ္ၿမင္မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး...စံလင္းရဲ႕ ဒီအသိတရားေတြကုိ အၿမဲထိန္းသိမ္းသြားႏုိင္ပါေစ...

ခင္မင္စြာၿဖင့္
မအင္ၾကင္း

ေရႊနတ္သား said...

ဒီပိုစ့္ေလးကိုတကယ္ၾကိ ုက္မိတယ္ဗ်ာ..
အင္တာနက္ဆိုင္မွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့
အဲဒီလိုအေပ်ာ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာကုန္ဆံုးေနတာေတြ ့၇တာပါဘဲ....တစ္ခ်ဳိ ့က်ေတာ့လည္းတကယ္ေလ့လာ..၇ွာေဖြေနၾကတဲ ့သူေတြလည္း၇ွိပါတယ္...
အကိုေျပာသလိုပါဘဲ...အနာဂတ္အတြက္နည္းနည္းေလးထည့္ေတြ းသင့္ၾကတယ္လို ့ထင္ပါတယ္

စံလင္းထြန္း said...

ဟုတ္ကဲ့

ကုိေဇာ္၊ မျမတ္မြန္၊ မအင္ၾကင္း၊ ေရႊနတ္သားတုိ႔ ကြန္မင့္ခဲ့တာ ေက်းဇူးခင္ဗ်။

ကုိေဇာ္ေရ ... အေတြးခ်င္းတူတယ္ဆုိတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာရပါတယ္ဗ်ာ။ လာမန္႔သြားတာေက်းဇူးပါ။

မျမတ္မြန္ေရ ... အမွန္ပါပဲဗ်ာ။

မအင္ၾကင္းေရ ... ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုထိ မွားေနတတ္တုန္းပါ။ အမွားနည္းေအာင္ေတာ့ႀကိဳးစားေနတာေပါ့။ အစ္မေျပာသလုိပဲ တစ္သက္လုံး ဒီအသိေတြကုိ ထိန္းသိမ္းသြားခ်င္ပါတယ္။

ကုိေရႊနတ္သားေရ ... ေပါက္တယ္ေနာ္ ...ဟုတ္။

သည္ပုိစ့္ေရးတင္ၿပီးမွ အလုပ္ထဲမွာ ေသခ်ာစဥ္းစားမိတာ တစ္ခုရိွေသးတယ္။

အဲဒါက အခ်စ္ဝထၳဳ၊ ဟာသ၊ ရသစာေပအေၾကာင္းေရးမိလုိက္တာပါ။ အဲဒါေတြကုိ မေကာင္းဘူး၊ မဖတ္နဲ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ႀကဳိင္တင္ဝန္ခံပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အေရးသင္စမုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဒါေတြကုိေရးခ်င္ေရးမိမွာပါ။ ေရးလည္းေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခ်စ္ဆုိတာက လူေတြကုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ၾကင္နာတတ္ေစၿပီး ေလာကႀကီးကုိ ေအးခ်မ္းႏုိင္ေစပါတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ဝထၳဳေတြလည္း ရိွကုိရိွေနရမွာပါ။ မႀကိဳက္ဟုဆုိလုိခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ လူငယ္ေတြအတြက္ေကာင္းဖုိ႔ ရြယ္ရြယ္ေရးသားရင္း ဒါေလးပါသြားရျခင္းပါ။

လူေတြရဲ႕စိတ္အညစ္အႏြမ္းေတြ၊ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကုိလည္း ဟာသေတြထဲမွာ ႏွစ္ေမွ်ာၿပီးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြေပးႏုိင္ပါတယ္။ ရယ္ေသာသူသည္ အသက္ရွည္သည္လုိ႔ေတာင္ ဆုိရုိးစကားရိွေသးတာပဲ။ ဟာသေတြလည္း ေရးသင့္ပါတယ္။

ရသစာေပဆုိတာ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ အႏုပညာဖန္တီးမႈတစ္ရပ္ပါ။ လူေတြကုိရသစုံေပးရတာခက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အားေပးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ တလြဲေတြးမိသြားၾကမွာစုိလုိ႔ပါ။
အထက္ကလုိမ်ဳိး စာေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကိုလည္း အရမ္းအားနာေနမိပါတယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီပုိစ့္ရဲ႕ အဓိဆုိလုိရင္းကတျခားပါ။ တုိက္ဆုိင္လုိ႔ တစ္ဘက္သားအတြက္ ထိခုိက္နစ္နာစရာေတြပါသြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မလိမၼာမကၽြမ္းက်င္မႈကုိ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ...။

အားလုံးကုိခင္မင္ေလးစားတဲ့
စံလင္းထြန္း

ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္ said...

ဂေဘာက္တိဂေဘာက္ခ်ာဆိုလို႕စိတ္သိပ္မပါပဲ
ဖတ္လိုက္မိတာေဆာရီးပဲ..သိပ္ကိုေကာင္းတဲ့
အက်ိဳးျပဳစာေလးပါ..ဒီလိုတစ္ခါမွမစဥ္းစားမိ
ေသးဘူး..သူမ်ားေရးသမွ်လိုက္ဖတ္ေနမိတာ
ပါပဲ..ခုလိုအက်ိဳးရွိတဲ့စာေလးေတြလဲဖတ္ခြင့္
ရသလို..ခံစားခ်က္ေလးေတြ..ဗဟုသုတေတြ
လဲဖတ္ခြင့္ရပါတယ္..ပန္းခင္းၾကီးထဲေရာက္ေန
ရသလိုပဲ..ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို
ေရြးၾကတာေပါ့ကိုစံလင္းရယ္...။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ဒီစာကို မေလး ဆိုက္ဒ္မွ တဆင့္ ေ၀မွ်ခြင့္ျပဳပါ